Η άσκηση της συγχώρεσης
Έξι μήνες πριν, ένα δάχτυλο ουίσκι
να ‘χει μείνει στην κανάτα, κάτουρα στο στρώμα, στα μαξιλάρια
του καναπέ, στον καβάλο του παντελονιού που φορούσες. Κοιτάζεις
πώς ανασηκώνεται το στέρνο σου καθώς αναπνέεις —
νοσηρή συνήθεια, μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Σταδιακά αδυνατείς να μετρήσεις το οτιδήποτε.
Έξι ή εφτά ήταν τα σπασμένα αλκοολόμετρα; Ένα αστείο
σχηματίζεται στο στόμα σου, αλλά το καταπίνεις μες στο λαρύγγι σου.
Πόσα αναφιλητά ακόμα σε υπόγεια πάρκινγκ, προτού συρθεί ο ήλιος
πέρα απ’ τον ορίζοντα; Η καρδιά σφυροκοπά
τ' αγαπημένα σου τραγούδια μες στα πλευρά σου —
αυτές οι νότες σε χαρακώνουν. Διαβάζεις στο κινητό
πώς η τηλεόραση, το ίντερνετ, τα παιδάκια που λιμοκτονούν
ανά δεκάδες, οι πολικές αρκούδες, τα τροπικά δάση,
το φως από μια άλλη κατεύθυνση, όλα τους
απενεργοποιούν την ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου
να συμπάσχει. Αναρωτιέσαι πώς κατάφερνες
να μασάς τη λέξη «πανικός» μες στα δόντια σου,
πώς άφηνες το νόημα να διαφεύγει ανάμεσα
απ’ τους τραπεζίτες σου, να διαρρέει απ’ τις ρωγμές
μεταξύ της ρίζας και των ούλων. Πώς έστρεφες
τη σαπίλα προς τα μέσα.
Αναρωτιέσαι τώρα -με το λευκό βραχιολάκι του έγκλειστου στο χέρι,
με τις βόλτες στην καντίνα της κλινικής, με τους γιατρούς, τους ψυχιάτρους,
με τα «πότε θα γυρίσεις σπίτι;», με το δισταγμό των κορμιών μας
που μοιράζονται ξανά τον ίδιο χώρο, με τις λέξεις «δεν ήπια σήμερα»
και με το μυαλό σου ζαρωμένο- πώς ανακαλύπτεις ό,τι έχει απομείνει
από τα όργανά σου, μπας και σωθείς.
να ‘χει μείνει στην κανάτα, κάτουρα στο στρώμα, στα μαξιλάρια
του καναπέ, στον καβάλο του παντελονιού που φορούσες. Κοιτάζεις
πώς ανασηκώνεται το στέρνο σου καθώς αναπνέεις —
νοσηρή συνήθεια, μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Σταδιακά αδυνατείς να μετρήσεις το οτιδήποτε.
Έξι ή εφτά ήταν τα σπασμένα αλκοολόμετρα; Ένα αστείο
σχηματίζεται στο στόμα σου, αλλά το καταπίνεις μες στο λαρύγγι σου.
Πόσα αναφιλητά ακόμα σε υπόγεια πάρκινγκ, προτού συρθεί ο ήλιος
πέρα απ’ τον ορίζοντα; Η καρδιά σφυροκοπά
τ' αγαπημένα σου τραγούδια μες στα πλευρά σου —
αυτές οι νότες σε χαρακώνουν. Διαβάζεις στο κινητό
πώς η τηλεόραση, το ίντερνετ, τα παιδάκια που λιμοκτονούν
ανά δεκάδες, οι πολικές αρκούδες, τα τροπικά δάση,
το φως από μια άλλη κατεύθυνση, όλα τους
απενεργοποιούν την ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου
να συμπάσχει. Αναρωτιέσαι πώς κατάφερνες
να μασάς τη λέξη «πανικός» μες στα δόντια σου,
πώς άφηνες το νόημα να διαφεύγει ανάμεσα
απ’ τους τραπεζίτες σου, να διαρρέει απ’ τις ρωγμές
μεταξύ της ρίζας και των ούλων. Πώς έστρεφες
τη σαπίλα προς τα μέσα.
Αναρωτιέσαι τώρα -με το λευκό βραχιολάκι του έγκλειστου στο χέρι,
με τις βόλτες στην καντίνα της κλινικής, με τους γιατρούς, τους ψυχιάτρους,
με τα «πότε θα γυρίσεις σπίτι;», με το δισταγμό των κορμιών μας
που μοιράζονται ξανά τον ίδιο χώρο, με τις λέξεις «δεν ήπια σήμερα»
και με το μυαλό σου ζαρωμένο- πώς ανακαλύπτεις ό,τι έχει απομείνει
από τα όργανά σου, μπας και σωθείς.
μετάφραση: Λευτέρης Βασιλόπουλος
“ Τα τελευταία χρόνια κάποιος που αγαπώ παλεύει
με την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό. Αυτό το ταξίδι
έκανε και τους δυο μας να επανεκτιμήσουμε τα όρια
της κατανόησής μας για το τί περνάει ένας άλλος άνθρωπος,
ανεξάρτητα σε ποια μεριά της ασθένειας θα βρεθεί,
του αρρώστου ή του συντρόφου. Στο παρελθόν νόμιζα,
αφελώς,
πως αντιλαμβανόμουν από μακριά τη συμπόνια και
τη συγχώρεση, αλλά πλέον γνωρίζω ότι κάποιες φορές πρέπει
να δείξεις την πληγή σου σε κοινή θέα για να αρχίσει η
διαδικασία
της επούλωσής της.” –F.Z.
The Exercise of Forgiving
Six months ago, the measuring of whiskey
left in the jug, urine on the mattress, couch
cushions, the crotch of pants in wear. You watch
how breath lifts a chest, how a person breathes—
sick hobbies of when we must. You watch
how you become illiterate at counting.
Six or seven broken breathalyzers; a joke
formulates in your throat & you
choke back your windpipe as punchline.
How many sobs in parking lots before sun
lugged above horizon? The heart hammers
all too familiar songs behind your ribs
& these notes cut away at you. You read online
how television, internet, starving children
in numbers greater than three, polar bears,
rain forests, light from an off direction
all desensitize the human brain’s ability
to empathize. You wonder how
you chew the word panic in your jaws,
let meaning burrow into molars
seep in crevasses between root & bone.
How rot tends to the insides. You wonder
now with the inpatient tags, the cafeteria visits,
the doctors, the psychiatrists, the when do you
get to come homes, the hesitation of our bodies
sharing space again, the words I have not
drunk today & your brain in flinch, how you
excavate organs for what’s left, for salvage.
Felicia Zamora
_________________________
Η Felicia Zamora έχει γράψει τρεις ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατες τις
"Instrument of Gaps" (Slope Εditions, 2018) και & in Open, Marvel (Parlor Press, 2018).
Διδάσκει δημιουργική γραφή διαδικτυακά για το πανεπιστήμιο του Κολοράντο,
κι έχει τη διεύθυνση εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο κέντρο δημιουργικής γραφής
Virginia G. Piper στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Ζει στο Φοίνιξ, Αριζόνα.
Σχόλια