Σαν την αγράμπελη την ελικοειδή
αναρριχάται ο παλιός μας εαυτός
σε φράχτες και μνήματα νεκρών.
Για προστασία
Σαν κισσός σκαρφαλώνω
σφιχτά στη θωριά σου
Για έναν χορό.
---
Μικρές αμαρτίες
σκεπασμένες με κυρτή παλάμη
Βλέμμα μπλεγμένο μες στο ξένι
Ξεροκόμματα αγάπης στο τραπέζι
Από απόσταση κοιτώ
Ξένη
---
Όπως οι σκαντζόχοιροι αγκαλιάζονται
και δεν τρυπιούνται
έτσι κι εμείς
κρατούσαμε τις λεπτές ισορροπίες για
ν' αποφύγουμε τις πληγές.
Στην αποχώρηση
ο ξέσκεπος εαυτός μας άδειασε.
Στο σπίτι
δεν περιμένουμε πια κανέναν
Μέσα μας
αντηχεί ο θρήνος του Αρισταίου για
τις νεκρές του μέλισσες.
---
Στο κρύο μάρμαρο
της φωνής της
ακούμπησα
την τελευταία μου ανθοδέσμη
Αντώνης Μπουντούρης
Σχόλια