 |
| Woman in phone booth (1966-1967), by Danny Lyon |
Τελευταία πρόσκληση
Μην πεις «είναι πολύ αργά»
Είμαι ένας φοίνικας
Αύριο οι στάχτες μου
θα γίνουνε πουλί
Σήμερ’ ακόμα προλαβαίνεις
Σύρε τα πόδια σου
επάνω μου
Ανάδεψε με να σκονίσω
τα παπούτσια σου
Παίξε μαζί μου
Αύριο, τότε το τέλος καταφτάνει
Κάθε
μια
νέα
ζωή
είν’ ένας θάνατος
Μην πεις «είναι πολύ αργά»
Είμαι ένας φοίνικας
Αύριο οι στάχτες μου
θα γίνουνε πουλί
Σήμερ’ ακόμα προλαβαίνεις
Σύρε τα πόδια σου
επάνω μου
Ανάδεψε με να σκονίσω
τα παπούτσια σου
Παίξε μαζί μου
Αύριο, τότε το τέλος καταφτάνει
Κάθε
μια
νέα
ζωή
είν’ ένας θάνατος
Φωνή φυσιογνωμιστή
Ένας παλιάτσος στην αδειανή γωνιά του δρόμου
βγάζει και βγάζει απ' την τσέπη
το μαντήλι με τους κόμπους του
και το περνάει τριφτά πάνω από
τις μπογιές στο πρόσωπό του,
μα εκείνες επιμένουν
-Εκ γενετής κλόουν λοιπόν!
Ποιός το 'πε αυτό;
Θυμώνοντας
τραβάει κάτω απ' τη γλώσσα του μι' αστραφτερή
μακριά καρφίτσα,
που τη φυλάει για έκτακτες περιπτώσεις,
και σπάζει ένα-ένα τα μπαλόνια του
Προοικονομία
Το τρένο φίσκα στριμωγμένο,
μια καλόγρια
τεντώνει το θρησκευτικό βιβλιαράκι της
ξυστά στων γύρω τα κεφάλια
-πρεσβυωπία;-
και μελετάει ευλαβικά.
Διακρίνω:
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ. ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΑΣΗ.
Μετά λίγη ώρα την σκουντάνε,
"Η στάση σας, κυρία μου".
Το διασκεδάζω καθώς
παίρνει αμπάριζα να βγει,
ανέλπιστα
βρίζοντας όλους μας,
μην και τη χάσει.
Ξυπνάω ιδρωμένη *
κι εγώ τη μυρωδιά σου έσερνα
βαριά
μέσα απ' τη νύχτα
κι είχα τα χέρια μου κομμένα απ' τους αγκώνες,
και μία σίγουρη φωνή·
είχα κλειδιά
-κλειδιά να δουν τα μάτια σου-
αλλά πώς ρίχνονταν λέει σε κείνο το πηγάδι
ρίχνονταν από ποιόν
τότε λοιπόν ερχόσουνα
όπως κανείς γυρνάει καμιά φορά στον εαυτό του
κι έκανες για ν' ακούσεις
κι έλεγες πως θα έχει πάτο αυτή η πτώση-
μα δεν διακρίναμε·
δεν μας διακρίναμε από τον πάτο
ζωντανούς
και τις φωνές μας που ανεβαίναν σκοτωμένες
*πρώτη δημοσίευση: cignialo.gr
Μαρία Θεοφιλάκου
Σχόλια