 |
| photo link |
Η μυστικότητα ρέει μέσα από σένα,
ένα άλλο είδος αίματος.
Είναι σαν να την έφαγες
σαν κακή καραμέλα,
την πήρες μες στο στόμα σου,
την άφησες να λιώσει γλυκά στη γλώσσα σου,
ύστερα της επέτρεψες να γλιστρήσει στον λαιμό σου
σαν το ανάποδο τού να εκστομίζεις,
μια λέξη διαλυμένη
στα γλωττιδικά και τα συριστικά της,
μια αργή πρόσληψη ανάσας—
Και τώρα είναι μέσα σου, η μυστικότητα.
Αρχαία και φαύλη, αισθησιακή
σαν σκοτεινό βελούδο.
Ανθίζει μέσα σου,
μια παπαρούνα φτιαγμένη από μελάνι.
Δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτ’ άλλο.
Μόλις την έχεις, θες περισσότερη.
Τι δύναμη σού δίνει!
Δύναμη τού να γνωρίζεις χωρίς να σε γνωρίζουν,
δύναμη της πέτρινης πόρτας,
δύναμη του σιδερένιου πέπλου,
δύναμη των θρυμματισμένων δακτύλων,
δύναμη των πνιγμένων οστών
που φωνάζουν απ’ τον πάτο απ’ το πηγάδι.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
Secrecy
Secrecy flows through you,
a different kind of blood.
It’s as if you’ve eaten it
like a bad candy,
taken it into your mouth,
let it melt sweetly on your tongue,
then allowed it to slide down your throat
like the reverse of uttering,
a word dissolved
into its glottals and sibilants,
a slow intake of breath—
And now it’s in you, secrecy.
Ancient and vicious, luscious
as dark velvet.
It blooms in you,
a poppy made of ink.
You can think of nothing else.
Once you have it, you want more.
What power it gives you!
Power of knowing without being known,
power of the stone door,
power of the iron veil,
power of the crushed fingers,
power of the drowned bones
crying out from the bottom of the well.
*ποίημα δημοσιευμένο στον New Yorker,
Margaret Atwood
γεν. 1939
Σχόλια