 |
Ένα
ποίημα σαν κι αυτό
Είναι
και πάλι σχεδόν αργά γι' αυτούς που
σχεδιάζουν τον άρτο τον επιούσιο.
Τα μάτια
είναι κουρασμένα από την ολημερίς
απώλεια.
Θυμάμαι
που έλεγες πως δεν θα καταφέρω ποτέ να
ερωτευτώ.
Θυμάμαι
πως δεν το πίστεψες ποτέ.
Θυμάμαι
που μου 'λεγες πως δεν καταφέρνω να μείνω
μόνος χωρίς γυναίκα
και
θυμάμαι που σου 'λεγα πως έχεις δίκιο.
μια βραδιά
που σε όλα είχες δίκιο.
Θυμάμαι
και θα θυμάμαι τα πάντα που είχες πει,
όλες σου
τις κινήσεις,
όλα σου
τα τερτίπια,
όλες σου
τις συνήθειες,
όλες τις
μορφές του προσώπου σου,
όλα τα
ανήσυχά σου βράδια,
όλα τα
αγχωμένα σου πρωινά,
όλες τις
στιγμές που πιπίλιζες το δάχτυλό σου
και σε
φώλιαζα με την παρουσία μου.
Όλα τα
φιλιά σου,
όλες τις
αγκαλιές σου,
όλες τις
στιγμές που ήθελες να είσαι μόνη
και ήμουν
εκεί σαν ένα ξετσίπωτο γουρούνι.
Όλα σου
τα χαμόγελα,
όλα σου
τα δάκρυα,
όλους
σου τους οργασμούς,
όλες σου
τις αλήθειες,
όλα σου
τα νευριασμένα πρωινά,
όλα σου
τα ερωτευμένα σαββατόβραδα,
όλα σου
τα απογεύματα που βαριόσουν την ύπαρξή
μας.
Όλα σου
τα «σ' αγαπώ»,
όλα σου
τα «φύγε από εδώ».
Όλο σου
τον έρωτα που δε θα κλειστεί ποτέ
σ' ένα
ποίημα
κι ένα
κείμενο
κι ένα
γράμμα
κι ένα
καταραμένο βιβλίο
αν θες.
For
Those...
Με το πιστόλι στο κρόταφο!
Για το τελείωμα και τρομερό πέρας
της θεσφατιάς.
Για το άγγιγμα στο χέρι,
του διαβόλου το δεινό.
Για το σάλιο μου που δε λέει να
ερημώσει.
Για τις άστοχες προτάσεις που
κλώθανε μια ανερμάτιστη σκοταδιά
και για τα χέρια μου που δε λένε
να σταματήσουν το μίσος.
Είτε από το δάκρυ,
είτε από την αηδία,
είτε από την γαμημένη παραίτηση
των πάντων.
Για τους ποιητές που συνεχίζουν
να είναι η κοροΐδία των θνητών.
Για τους ποιητές,
που πάντα θα υποφέρουν.
Όχι γιατί πρέπει,
αλλά γιατί τους προστάζει η φύση
τους να πάνε εκεί.
Για τους ρομαντικούς που θωπεύουν
τ' αθέατα.
Για τους ταξιδιάρηδες του
κακόφημου ριζικού.
Για τους επόμενους,
τους άχαρους
κι αγίνωτους,
τους πραγματευτές της μοίρας
και τους καλλιτέχνες του θανάτου.
Για το γνώριμο άρωμα σάρκας που
μας προσκυνάει
στη πατωσιά της ακόρεστης πείνας.
Για λίγη δροσιά,
πάνω στο ξέχειλο κορμί μιας
ακατανόητης επανάστασης.
Για την προστυχιά και τη
συγκατάνευση.
Για εκείνη τη γυναίκα
που κλείδωσε τη μοίρα μας στη
ρεμούλα των καιρών.
Για σένα.
Μοναδική μου.
*τα ποιήματα είναι από τη συλλογή
«ΑΝΝΑ», Εριφύλη 2005
«ΑΝΝΑ», Εριφύλη 2005
Γιάννης Ζελιαναίος
Σχόλια