 |
| Photo link |
Labuntur et Imputantur
Είχε συννεφιά. Καμία μα καμία ώρα δεν
δηλωνόταν απ' τον γνώμονα.
Με δυσκολία διέκρινα το σύνθημα, Ο χρόνος
και η παλίρροια δεν περιμένουν για κανέναν.
Σε περίμενα, Δάφνη,
κάτω απ' τις δάφνες που στάλαζαν, κοντά
Στο ξέφωτο με το ηλιακό ρολόι όπου γνωριστήκαμε.
Ένιωθα σαν τον Άμλετ στα παραπέτα του Έλσινορ,
Στα καρφιά για την εκτοπλασματική στιγμή, όταν
η Λούνα σκίζει το σάβανο της από σύννεφα
Και σαλπάρει σ' ένα αρχιπέλαγο μ' αστέρια. Τότε
το φάντασμα σου εμφανίστηκε και είπε δυνατά:
Δεν ειμ' αυτή που νομίζεις ότι είμαι. Γιατί αυτό
που ήμασταν έχει τελειώσει. Η στιγμή έχει τελειώσει,
Ό,τι χρόνια νόμισες πως περάσαμε μαζί.
Δεν γνωρίζεις την ιστορία. Κι επιπλέον,
Πέρασες τη βρύση της πηγής για ηλιακό ρολόι.
Ακούμπησα τα χείλη μου στο ό,τι της,
Και με δυσκολία διέκρινα το σύνθημα,
Πιείτε από μένα και θα ζήσετε για πάντα.
(απόδοση στα ελληνικά: Μαρία Θεοφιλάκου)
*πηγή του πρωτότυπου:
Labuntur et Imputantur
It was overcast. No hour at all was indicated
by the gnomon.
With difficulty I made out the slogan, Time
and tide wait for no man.
I had been waiting for you, Daphne,
underneath the dripping laurels, near
The sundial glade where first we met. I felt like
Hamlet on the parapets of Elsinore,
Alerted to the ectoplasmic moment, when
Luna rends her shroud of cloud
And sails into a starry archipelago. Then
your revenant appeared and spake aloud:
I am not who you think I am. For what
we used to be is gone. The moment’s over,
Whatever years you thought we spent together.
You don’t know the story. And moreover,
You mistook the drinking-fountain for a sundial.
I put my lips to its whatever,
And with difficulty I made out the slogan,
Drink from me and you shall live forever.
Ciaran Carson
9 Oκτωβρίου 1948- 6 Οκτωβρίου 2019
Σχόλια