στο τρένο της επιστροφής: Nίκος Κυριακίδης (Οι πικροί άνθρωποι)

Όλοι στην ηλικία που πρέπει, δουλεύουν και ξυπνούν
     ξημερώματα στη μαύρη χώρα

Από τα μαύρα μεσάνυχτα αρχίζουν και κοιτούν ή
     σκέφτονται το ξυπνητήρι

Νωρίς πολύ παίρνουν λεωφορεία, τρένο, τραμ, τα πόδια
     τους

Τρέχουν σε μακρινές συνήθως αποστάσεις, σαν
     μεταλλωρύχοι σε νησί

Μένουν χιλιόμετρα μακριά και σαν αυτούς, ανεβαίνουν
     θαρρείς πεζούλες σαν κατσίκια.

Ενώ είναι στη δουλειά, κάποια στιγμή πεθαίνουν

Ο επίσημος θάνατος καταγράφεται αφού επιστρέψουν
     σπίτι

Πρέπει ο καθένας σαν ελέφαντας να επιστρέφει στο χώρο
     της ταφής του.

Ζούμε με τη μύτη (απόσπασμα)

"Σήκω, έχει μπουνάτσα!"

Οι χειμώνες είναι τόσο σκληροί

Για όσους κρυώνουν

Τους απορφανισμένους, ας πούμε.

Εδώ έρχεται όμως ο πατέρας

Κι είναι πέντε το πρωί

Είναι ξαναμμένος από ζωή

Σε πιέζει: "Έλα θα σ αρέσει, το μπάνιο θάναι ένα ταξίδι

Θα κόβουμε τα νερά με τη μύτη σαν τα βαπόρια...πόσο όμορφα θάναι"

Ναι, εμείς πλέουμε σαν βαπόρια

Άλλο το πλατσούρισμα του καλοκαιριού

Εδώ σέβεσαι τη μπουνάτσα

Δεν πρέπει να την ταράξεις

Ζει και τόσο λίγο.

Τα χέρια μας είναι κοντόχοντρα 

Φτιάχτηκαν σε νύχτες που σερνόμασταν

Τα καλούπωσαν η σκουριά κι η λάσπη.

Πέντε το πρωί κι η μικρή χουζουρεύει

Ο πικρός πατέρας όμως θα την πάρει αγκαλιά να πάνε.

Καμιά φορά λυπάσαι λίγο παραπάνω

Τότε γίνεσαι ένα βιαστικό παιδάκι

Κρατούν τα χέρια κι οι ώμοι σου

Αυτό που δεν πρόλαβε ακόμη να πικραθεί

Και πας να γίνετε βαπόρια

Χειμώνα, πριν χαράξει

Γιατί είναι η μικρή δίπλα

Και σίγουρα θα χαράξει.

"Σιγά-σιγά μην και ταράξουμε τη θάλασσα

Με τη μύτη την κόβουμε απαλά"

Κι έχει και στο νερό τόσο κρύο...

Όχι δεν είναι κρύο, το ξάφνιασμα θάναι.

Το κρύο σε κάνει να κλαις, να σκέφτεσαι ίδιες

     απαράλλαχτες τις μέρες

Εδώ έχεις πλάτη να σε πηγαίνει

Εσύ βάζεις απλά σωστά τη μύτη.

* τα αποσπάσματα και οι εικόνες είναι από το τέταρτο βιβλίο του ποιητή Οι Πικροί Άνθρωποι, εκδόσεις Όστρια 2018

Νίκος Κυριακίδης

___________________
Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει: Περνώντας μέσα από τη μαύρη χώρα των Πικρών Ανθρώπων, ένα "τεράστιο μπακάλικο πολυτελείας" και "άγριος ο έρωτας" και "νεκροί αληθινοί εαυτοί" και "με το όνειρο για κάτι γαλάζιο" και, τελικά,  φως!