 |
| photo by Tony Frissell |
Σήμερα μάζεψα
εφτά πέτρες
που έμοιαζαν με πουλιά και ορφανά
στην πεθαμένη άμμο.
Τις κοίταξα,
σαν να ήταν δώρα
από σπάνιους καιρούς,
σαν να ήταν
εφτά ταξιδιώτισσες που κινδυνεύσαν.
Μάγισσα πλησίασα κοντύτερα,
κι έτσι πολύ γλυκά,
τις ύγρανα
με τα μάγουλά μου.
Ήθελα να είμαι
εφτά πέτρες
στο δέρμα μου,
για μια στιγμή να είμαι πολύ βραχνή κι επίπεδη
ώστε κάποιος να με σηκώσει
και να μου κάνει, ρωγμές με τη φωνή
ενός αγέρα υγραμένου.
Ήθελα να
με σηκώσεις
με φιλήσεις,
για να 'μαι πέτρα ποταμού
στο στόμα σου των εκβολών.
Κράτησα στην ποδιά μου
τις εφτά πέτρες,
έκαναν μια στοίβα
μες στο χέρι μου
ήταν μέσα στις ιστορίες μου
των απουσιών,
ένας μουχλιασμένος ήχος.
Siete piedras
Hoy recogí
siete piedras
parecían pájaros y huérfanas
en la arena difunta.
Las miré,
como si fueran obsequios
de tiempos raros,
como si fueran
siete viajeras amenazadas.
Me acerqué maga,
y así muy dulce,
las humedecí
con mis mejillas.
Quise ser
siete piedras
en mi tez,
por un instante ser muy lisa y ronca
para que alguien me recoja
y haga de mí, hendiduras con la voz
de un viento humedecido.
Quise que
me recojas
me beses,
para ser piedra del río
en tu boca de estuarios.
Guardé en mi delantal
las siete piedras,
hacían una loma
en mi mano
eran en mis historias
de ausencias
un sonido enmohecido.
 |
| photo by Tony Frissell |
Μια γυναίκα κοιμάται σε ένα νησί
Μια γυναίκα κοιμάται σε ένα νησί
και από τα μαλλιά της γεννιούνται κατοικίες
αναμνήσεων και άγριων πουλιών.
Το σώμα της είναι ακρόπρωρο
και λένε ότι από τότε
που την πήρε ο ύπνος στο νησί
μοιάζει να έχει αγγιχθεί από τις βροχές
της τρέλας, ότι τα μαλλιά της ανθίζουνε το σούρουπο
κοντά στη μουσική της θάλασσας. Άλλοι λένε
ότι τα βλέφαρά της περιγράφουν χάρτες παράξενων γεωγραφιών,
τατουάζ βαρβαρικά που εκείνη κρατά μόνο
στην αδύναμη σφαίρα του ονείρου.
Μια γυναίκα κοιμάται σε ένα νησί
και σταματά να είναι ο εαυτός της
ελευθερωμένη τώρα από τη γη.
Αρμενίζει και πίνει
την απεραντοσύνη της θάλασσας.
Οι σπόροι γεμίζουν τα μαλλιά της που πλέουν
κι εκείνη είναι ένα νησί
περιτριγυρισμένο από αστέρια.
Un mujer duerme en una isla
Una mujer duerme en una isla
y del cabello nacen las moradas
de memorias y pájaros salvajes.
Su cuerpo es un mascarón de proa
y dicen que desde
que durmió en la isla
pareciera haber sido tocada por las lluvias
de la demencia, que su pelo florece en los atardeceres
junto a la música del mar. Otros dicen
que sus párpados dibujan mapas de extrañas geografías,
tatuajes salvajes que ella guarda sólo
en la redondez tenue del sueño.
Una mujer duerme en una isla
y deja de ser ella misma
libre ahora de la tierra.
Navega y bebe
la inmensidad del mar.
Las semillas llenan su pelo que flota
y ella es una isla
rodeada de estrellas.
*απόδοση ποιημάτων: Μαρία Θεοφιλάκου
Marjorie Agosín
Σχόλια