στο άδειο βαγόνι: Γιώργος Μακρής (δύο ποιήματα)

Carlo Bevilacqua - Catari, 1960

ΔΑΠΑΝΗΘΗΚΑ ΣΤΙΣ ΛΟΧΜΕΣ

Δαπανήθηκα στις λόχμες

μες στην επιθυμία να μυρίσω δυνατά

έτσι που να ξεκαθαριστεί το αμάρτημα.

Έσπειρα πράσινα γυαλιά στους τάφους του χόρτου

και θέρισα ολοχρονίς θέρισα ματιές από μάτια

μισούς ήχους στον αγέρα

λαχανικά της λησμονιάς στο αναψυκτήριο

ένα παλιό εικόνισμα τους Ναπολεοντείους πολέμους

και την αγάπη μου αγάπη μου του πυρετού

στην καρδιά μου στο ξενοδοχείο

στο φως στο χιόνι στον πλυμένο μου σταυρό.

Τριάλαριαλό τουλίτ λο.

Πότε θα μαζέψω τον εαυτό μου κομματάκι-κομματάκι;

Ποτέ δεν θα μαζέψω τον εαυτό μου κομματάκι-κομματάκι.

 

Francisco Ontañón- Seis amigos

ΑΠΛΟΣ ΛΟΓΟΣ

Υπάρχει εκτός των άλλων κι ένα τραίνο.
Κοιτάζω πάντα προς τα πίσω
ν΄ απομακρύνουνται τα άγνωστα τούτα ζώα.
Είμαι χαρούμενος συχνά
που δεν αφήνουμε ίχνη.
Εσείς οι άλλοι μη μιλάτε
Το παιδί αυτό απεβίωσε χθες
και στην πόρτα ο ανίδεος επισκέπτης
βαστάει το ψάρι του δεμένο
με το πράσινο βούρλο.
Τι άραγε κερδίσαμε
ταχτοποιώντας τις χρονολογίες;
Μάθαμε αυτό και το είπαμε
δημιουργώντας κάποιες ιδέες.
Το είπαμε ο καθένας
με τη σειρά.
Όπως υπάρχει μια ψηλή ξυλένια σκάλα
και κόπος πολύς.
Και κάποτε ένας σκύλος σήκωνε
το πόδι του
άμα το επιθυμούσατε.

Γιώργος Μακρής

1923-1968