 |
Το σώμα
Αυτή η τελευταία ήπειρος
Ακόμα να ανακαλυφθεί.
Το χέρι μου ονειρεύεται, χτίζει
Το σκάφος του. Για πλήρωμα παίρνει
Ένα μάτσο κόκαλα, για φαγητό
Ένα μπουκάλι μπύρας γεμάτο μ’ αίμα.
Ξέρει την ανάσα που φυσάει βόρεια.
Με την ανάσα από τη δύση
Θα πλεύσει ανατολικά κάθε βράδυ.
Το άρωμα του σώματός σου όπως κοιμάται
Είναι τα στεριανά πουλιά που εθεάθησαν στη θάλασσα.
Η αφή μου είναι στο ψηλότερο κατάρτι.
Κραυγάζει στις τέσσερις το πρωί
Για ένα φανάρι να ανάψει
Στην άκρη του κόσμου.
Αυτή η τελευταία ήπειρος
Ακόμα να ανακαλυφθεί.
Το χέρι μου ονειρεύεται, χτίζει
Το σκάφος του. Για πλήρωμα παίρνει
Ένα μάτσο κόκαλα, για φαγητό
Ένα μπουκάλι μπύρας γεμάτο μ’ αίμα.
Ξέρει την ανάσα που φυσάει βόρεια.
Με την ανάσα από τη δύση
Θα πλεύσει ανατολικά κάθε βράδυ.
Το άρωμα του σώματός σου όπως κοιμάται
Είναι τα στεριανά πουλιά που εθεάθησαν στη θάλασσα.
Η αφή μου είναι στο ψηλότερο κατάρτι.
Κραυγάζει στις τέσσερις το πρωί
Για ένα φανάρι να ανάψει
Στην άκρη του κόσμου.
μετάφραση:
Μαρία Θεοφιλάκου
The body
This last continent
Still to be discovered.
My hand is dreaming, is building
Its ship. For crew it takes
A pack of bones, for food
A beer-bottle full of blood.
It knows the breath that blows
north.
With the breath from the west
It will sail east each night.
The scent of your body as it
sleeps
Are the land-birds sighted at
sea.
My touch is on the highest
mast.
It cries at four in the
morning
For a lantern to be lit
On the rim of the world.
Charles Simic
γεν. 1938
Σχόλια