από τα μεγάφωνα του Τρένου: Τζορτζ Όππεν (Του να είμαστε πολυάριθμοι, ενότητες 1-22)

Photo of Manhattan’s Garment District by Margaret Bourke-White (Fortune Magazine, 1930)

 

Του να είμαστε πολυάριθμοι 
                            (ενότητες 1-22)

                                

1

Υπάρχουν πράγματα

Που ζούμε ανάμεσά τους ‘και να τα δούμε

Είναι να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας’.

Συμβάν, ένα κομμάτι

Από μια ατέρμονη σειρά,

Τα στενάχωρα θαύματα·

Γύρω από αυτό ειπώθηκε

Μια ιστορία της αχρειότητας μας.

Δεν είναι δική μας αχρειότητα.

‘Θυμάσαι εκείνη την παλιά πόλη όπου πήγαμε, και κάτσαμε στο ρημαγμένο το παράθυρο, και προσπαθήσαμε να φανταστούμε ότι ανήκαμε σ’ εκείνους τους καιρούς — Είναι νεκρή και δεν είναι νεκρή, και δεν μπορείς να φανταστείς ούτε τη ζωή της ούτε τον θάνατό της· η γη μιλάει και η σαλαμάνδρα μιλάει, η Άνοιξη έρχεται και μόνο την σκιάζει—’

2

Έτσι μίλησε για την ύπαρξη των πραγμάτων,

Ένα απείθαρχο πάνθεο

Απόλυτο, αλλά λένε

Άγονο.

Μια πόλη των εταιριών

Κλεισμένη σε γυάλα

Από όνειρα

Και εικόνες—

Και η καθαρή χαρά

Του ορυκτού δεδομένου

Αν και είναι αδιαπέραστη,

Όπως ο κόσμος, εάν είναι ύλη,

Είναι αδιαπέραστος.

3

Τα συναισθήματα μπλέκονται

Μπαίνοντας στην πόλη

Όπως μπαίνοντας σε κάθε πόλη.

Δεν είμαστε σύγχρονοι

Μιας τοπικότητας

Μα φανταζόμαστε ότι οι άλλοι είναι,

Τους συναντάμε. Για την ακρίβεια,

Πλήθος κόσμου ρέει

Στην πόλη κατά μήκος.

Αυτή είναι μια διάλεκτος, άρα, της Νέας Υόρκης.  

4

Καθότι οι άνθρωποι αυτής της ροής

Είναι νέοι, οι γέροι

Νέοι στα γηρατειά όπως οι νέοι

Στη νεότητα

Και στον οίκο τους

Για τον οποίο οι στέγες με το πισσόχαρτο

Και τα σκαλιά κι οι πόρτες—

Ένας κόσμος σκαλιά—

Είναι μηδαμινό άλλοθι και το σατιρικό πνεύμα

Δεν εξυπηρετεί.

5

Η μεγάλη πέτρα

Πάνω από το ποτάμι

Στον πυλώνα της γέφυρας

‘1875’

Κατεψυγμένη στο φως του φεγγαριού

Στον παγωμένο αέρα πάνω απ’ το μονοπάτι, συνείδηση

Που δεν έχει τίποτα να κερδίσει, που δεν περιμένει τίποτα,

Που αγαπάει τον εαυτό της.

6

Είμαστε στοιβαγμένοι, πιεσμένοι ο ένας πάνω σ’ άλλον,

Θα μας το πουν με μιας

Ό,τι και να συμβεί

Και η ανακάλυψη γεγονότων σκάει

Σε ένα παροξυσμό συναισθημάτων

Τώρα όπως πάντα. Τον Κρούσο

Λέμε ότι τον

‘Διέσωσαν’.

Έτσι έχουμε επιλέξει.

7

Εμμονικοί, σαστισμένοι

Πλάι στο ναυάγιο

Του ενικού

Διαλέξαμε την έννοια

Του να είμαστε πολυάριθμοι.

8

Amor fati

Η αγάπη της μοίρας

Για την οποία μονάχη η πόλη

Είναι ακροατήριο

Ίσως βλάσφημο.

Αργά πάνω από νησιά, πεπρωμένα

Κινούμενα σταθερά περνάνε

Και αλλάζουν

Στον λεπτό ουρανό

Πάνω από νησιά

Ανάμεσα από μέρες

Έχοντας μόνο τη δύναμη

Των ημερών

Υπερ – απλό

Υπερ – δύσκολο

9

‘Εάν, όσο η ένταση της όρασης αυξάνει, η απόσταση μας από Αυτούς, τους ανθρώπους, δεν αυξάνει επίσης’

Ξέρω, και βέβαια ξέρω, δεν μπορώ να μπω σε κανένα άλλο μέρος

Κι όμως είμαι ένας από αυτούς που από τίποτα άλλο παρά απ’ τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου και από μια απ’ τις διαλέκτους του και από το τί μου συνέβη

Έχουν φτιάξει ποίηση

Για να ονειρεύονται εκείνη την παραλία

Για χάρη της μιας στιγμής στα μάτια,

Τον απόλυτο ενικό

Τα απόκοσμα δεσμά

Του ενικού

Που είναι το λαμπερό φως ναυαγίου. 

10

Ή, υπό το φως εκείνο, Νέες τέχνες! Διθυραμβικές, το κοινό-ως-καλλιτέχνες! Μα θα ακούσω έναν άνθρωπο, θα ακούσω έναν άνθρωπο, και όταν μιλήσω θα μιλήσω, αν και θα αποτύχει αυτός, και θ’ αποτύχω εγώ. Όμως θα τον ακούσω να μιλάει. Το σούρσιμο των ποδιών του πλήθους είναι τίποτα— εντάξει, τίποτα παρεκτός του πόσοι πολλοί είμαστε, μα τίποτα.

Αστική τέχνη, τέχνη των πόλεων, τέχνη των νέων στις πόλεις— Ο απομονωμένος άνθρωπος έχει πεθάνει, ο κόσμος του γύρω έχει εξαντληθεί

Και αποτυγχάνει! Αποτυγχάνει, αυτός ο άνδρας ο στοχαστικός! Και πράγματι δεν μπορούν να το ‘αντέξουν’. 

11

               είναι εκείνο το φως

Απλώνεται παντού, ένα φως για τις ώρες

Στις οποίες τα κτίρια

Στέκονται χαμηλά, τα αετώματά τους

Ίσα πάνω απ’ το λιμάνι

Ακούνητα απολύτως,

Κούφια, διαθέσιμα, μπορούσες να μπεις σε κάθε κτίριο,

Μπορούσες να κοιτάξεις μέσα από παράθυρο όποιο να ‘ναι

Κάποιος θα ήταν δυνατό να γνέψει στον εαυτό του

Από την κορυφή του Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ—

Μίλα

Αν μπορείς

Μίλα

Φύλλις— όχι νεοκλασική,

Το όνομα του κοριτσιού είναι Φύλλις—

Που γυρνάει σπίτι από την πρώτη της δουλειά

Με το λεωφορείο στο γυμνό του αστικό εσωτερικό

Ανάμεσα σ’ εκείνους τους ανθρώπους, τις μικρές πόρτες

Να ανοίγουν τη νύχτα στο κράσπεδο

Η καρδιά της, μου είπε, ξαφνικά να σφίγγεται από ευτυχία—

Τόσο μικρή μια φωτογραφία,

Ένα σημείο φωτός στο κράσπεδο, δεν μπορεί να μας εξευτελίσει

Είμαι κι εγώ ερωτευμένος εκεί κάτω με τους δρόμους

Και τις τετράγωνες πλάκες πεζοδρομίου—

Για να μιλάω για το σπίτι και τη γειτονιά και τις προβλήτες

Και δεν είναι ‘τέχνη’

12

‘Σε αυτές τις εξηγήσεις τεκμαίρεται ότι ένα υποκείμενο που βιώνει είναι μία αιτία ευαίσθητης αντίδρασης σ’ έναν αληθινό κόσμο.’

η βροχή πέφτει

όση δεν είχε πέσει

και είναι ο ίδιος κόσμος

…

Έφτιαξαν αντικείμενα μικρά

Από ξύλο και κόκκαλα ψαριών

Και από πέτρα. Κουβέντιασαν,

Οικογένειες κουβέντιασαν,

Μαζεύτηκαν σε συμβούλιο

Και μίλησαν, κουβαλώντας αντικείμενα.

Ήταν αφελείς,

Τα πράγματά τους έλαμψαν στο δάσος.

Ήταν υπομονετικοί

Με τον κόσμο.

Αυτό ποτέ δεν ξαναγίνεται, ποτέ,

Εκτός αν φτάσουν τα όρια τους

Θα κάνουν νέο ξεκίνημα πάλι, δηλαδή,

Πάλι και πάλι

13

          ανήμποροι να ξεκινήσουν

Απ’ την αρχή, οι τυχεροί

Βρίσκουν τα πάντα ήδη εδώ. Είναι αγοραστές,

Επιλογείς, κριτές· . . . Κι εδώ το κτηνώδες

είναι χωρίς ζήτημα, ένα αδιέξοδο.

                                           Δημιουργούν

Διαφωνία προκειμένου να μιλήσουν, γίνονται

εξωπραγματικοί, εξωπραγματικοί, η ζωή χάνει

στερεότητα, χάνει έκταση, το μπέιζμπολ είναι το παιχνίδι τους

γιατί το μπέιζμπολ δεν είναι ένα παιχνίδι

αλλά μια διαφωνία και η διάσταση απόψεων

είναι που κάνει τις ιπποδρομίες. Φαντάσματα είναι που διακινδυνεύουν

Την ανθρώπινη ψυχή. Υπάρχει αλλαγή

Σ’ έναν αέρα

Που μπαγιάτικο μυρίζει, θα καταφτάσουν στο τέλειωμα

Μιας εποχής

Πρώτοι απ’ όλους τους λαούς

Και καθένας δύναται να κρατήσει μ' αξιοπρέπεια

Απόσταση απ’ αυτούς

Αν το μπορέσει.

14

Δεν μπορώ ούτε και τώρα ακόμη

Να αποσυνδέσω εντελώς τον εαυτό μου

Από εκείνους τους ανθρώπους

Με τους οποίους στάθηκα σε πυροβολεία, σε τραπεζαρίες κάτω από τέντες,

Σε νοσοκομεία και υπόστεγα αεροσκαφών και κρύφτηκα στα χαντάκια

Ανατιναγμένων δρόμων σε μια κατεστραμμένη χώρα,

Μεταξύ τους πολλοί άνδρες

Πιο ικανοί απ’ ό,τι εγώ—

Ο Μούικατ κι ένας λοχίας

Ονόματι Χίλι

Κι εκείνος ο υπολοχαγός επίσης—

Πώς το ξεχνάς αυτό; Πώς να μιλήσεις

Απόμακρα για ‘Τον Λαό’

Που είναι εκείνη η δύναμη

Μέσα στα τείχη

Των πόλεων

Μέσα εκεί που τ’ αμάξια τους

Αντηχούν σαν ιστορία

Κάτω σε περιτοιχισμένες λεωφόρους

Όπου να μιλήσει κάποιος δεν μπορεί.

15

Χορός (ανδρόγυνος): ‘Βρες με

Για να υπάρξω, βρες τον αφαλό μου

Για να υπάρξει, βρες τις ρώγες μου

Για να υπάρξουν, βρες κάθε τρίχα

Απ’ την κοιλιά μου, είμαι καλός (ή είμαι κακός),

Βρες με.’

16

‘. . . αυτός που δεν θα εργαστεί δεν θα φάει,

και μόνο αυτός που είχε σκοτούρες θα βρει την ηρεμία,

και μόνο αυτός που κατεβαίνει στον κάτω κόσμο θα σώσει την αγαπημένη του,

και μόνο αυτός που βγάζει το μαχαίρι από τη θήκη θα δει να του ξαναδοθεί ο Ισαάκ. Αυτός που δεν θα εργαστεί δεν θα φάει. . .

αλλά αυτός που θα εργαστεί θα γεννήσει τον ίδιο του τον πατέρα.’

17

Οι ρίζες των λέξεων

Χάνονται στις υπόγειες διαβάσεις

Υπάρχει τρέλα στον αριθμό

Των ζωντανών

‘Μία κατάσταση της ύλης’

Δεν υπάρχει κανείς εδώ παρά εμείς οι κότες

Αντι-οντολογία—

Αυτός θέλει να πει

Ότι η ζωή του είναι αληθινή,

Κανείς δεν μπορεί να πει γιατί

Εύκολο δεν είναι κανένας να μιλήσει

Ένα άγριο μουρμουρητό, σε κοινή θέα

Άρριζου λόγου

18

Είναι ο αέρας της θηριωδίας,

Ένα περιστατικό σύνηθες τόσο

Όσο ένας Πρόεδρος.

Μια στήλη καπνού, από απόσταση ορατή

Που μέσα της άνθρωποι καίγονται.

19

Τώρα στα ελικόπτερα η αυθόρμητη βούληση

Είναι αποτρόπαιη

Παραφροσύνη σε υψηλά μέρη,

Αν είναι αλήθεια πρέπει να κάνουμε ετούτα

Θα πρέπει τα λαρύγγια μας να κόψουμε

Η μύγα μέσα στο μπουκάλι

Φρενοβλαβής, η φρενοβλαβής μύγα

Η οποία, πάνω απ’ την πόλη

Είναι το λαμπερό φως ναυαγίου

20

—Περιμένουν

Πόλεμο, και τα νέα

Είναι πόλεμος

Όπως πάντα

Ώστε η ενέργεια να μπορεί να ρέει μέσα τους

Αν και η ενέργεια ψεύδεται.

Σπουδαία πράγματα έχουν συμβεί

Στη γη και της έχουν δώσει ιστορία, στρατούς

Και τις κουρελιασμένες ορδές που προχωρούν και τα πάθη

Εκείνου του θανάτου. Αλλά ποιος ξεφεύγει

Του θανάτου

Ανάμεσα σε αυτούς τους επιβάτες

Τον υπόγειου τρένου,

Γνωρίζουν

Μα τώρα όπως εγώ γνωρίζω

Την αποτυχία και την τύψη

Την αποτυχίας.

Όπως στου Χάρντυ το ποίημα για τα Χριστούγεννα

Ίσως μισο-ελπίζουμε να βρούμε τα ζώα

Στα μαντριά ενός έθνους

Να γονατίζουν τα μεσάνυχτα,

Ζώα εκτροφής,

Zώα για ζέψιμο, κτήνη για σφαγή

Γιατί θα σήμαινε ότι μας έχουν συγχωρέσει,

Ή το άλλο που το ίδιο κάνει,

Ότι δεν έχουμε ούτως ή άλλως σημασία.

21

Μπορεί να υπάρξει ένα τούβλο

Σε έναν τοίχο από τούβλα

Που το μάτι διαλέγει

Τόσο ήσυχη μια Κυριακή

Εδώ  είναι το τούβλο, καθόταν και περίμενε

Εδώ όταν γεννήθηκες

Μέρι-Ανν.

22

Σαφήνεια

Με την έννοια της διαφάνειας,

Δεν εννοώ ότι πολλά μπορούν να εξηγηθούν

Σαφήνεια με την έννοια της σιωπής.

(μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου)

 

Of Being Numerous (sections 1-22)

1

There are things

We live among ‘and to see them

Is to know ourselves’.

Occurrence, a part

Of an infinite series,

The sad marvels;

Of this was told

A tale of our wickedness.

It is not our wickedness.

‘You remember that old town we went to, and we sat in the ruined window, and we tried to imagine that we belonged to those times—It is dead and it is not dead, and you cannot imagine either its life or its death; the earth speaks and the salamander speaks, the Spring comes and only obscures it—’

2

So spoke of the existence of things,

An unmanageable pantheon

Absolute, but they say

Arid.

A city of the corporations

Glassed

In dreams

And images—

And the pure joy

Of the mineral fact

Tho it is impenetrable

As the world, if it is matter,

Is impenetrable.

3

The emotions are engaged

Entering the city

As entering any city.

We are not coeval

With a locality

But we imagine others are,

We encounter them. Actually

A populace flows

Thru the city.

This is a language, therefore, of New York

4

For the people of that flow

Are new, the old

New to age as the young

To youth

And to their dwelling

For which the tarred roofs

And the stoops and doors—

A world of stoops—

Are petty alibi and satirical wit

Will not serve.

5

The great stone

Above the river

In the pylon of the bridge

‘1875’

Frozen in the moonlight

In the frozen air over the footpath, consciousness

Which has nothing to gain, which awaits nothing,

Which loves itself

6

We are pressed, pressed on each other,

We will be told at once

Of anything that happens

And the discovery of fact bursts

In a paroxysm of emotion

Now as always.   Crusoe

We say was

‘Rescued’.

So we have chosen.

7

Obsessed, bewildered

By the shipwreck

Of the singular

We have chosen the meaning

Of being numerous.

8

Amor fati

The love of fate

For which the city alone

Is audience

Perhaps blasphemous.

Slowly over islands, destinies

Moving steadily pass

And change

In the thin sky

Over islands

Among days

Having only the force

Of days

Most simple

Most difficult

9

‘Whether, as the intensity of seeing increases, one’s distance from Them, the people, does not also increase’

I know, of course I know, I can enter no other place

Yet I am one of those who from nothing but man’s way of thought and one of his dialects and what has happened to me

Have made poetry

To dream of that beach

For the sake of an instant in the eyes,

The absolute singular

The unearthly bonds

Of the singular

Which is the bright light of shipwreck

10

Or, in that light, New arts! Dithyrambic, audience-as-artists! But I will listen to a man, I will listen to a man, and when I speak I will speak, tho he will fail and I will fail. But I will listen to him speak. The shuffling of a crowd is nothing—well, nothing but the many that we are, but nothing.

Urban art, art of the cities, art of the young in the cities—The isolated man is dead, his world around him exhausted

And he fails! He fails, that meditative man! And indeed they cannot ‘bear’ it.

11

            it is that light

Seeps anywhere, a light for the times

In which the buildings

Stand on low ground, their pediments

Just above the harbor

Absolutely immobile,

Hollow, available, you could enter any building,

You could look from any window

One might wave to himself

From the top of the Empire State Building—

Speak

If you can

Speak

Phyllis—not neo-classic,

The girl’s name is Phyllis—

Coming home from her first job

On the bus in the bare civic interior

Among those people, the small doors

Opening on the night at the curb

Her heart, she told me, suddenly tight with happiness—

So small a picture,

A spot of light on the curb, it cannot demean us

I too am in love down there with the streets

And the square slabs of pavement—

To talk of the house and the neighborhood and the docks

And it is not ‘art’

12

‘In these explanations it is presumed that an experiencing subject is one occasion of a sensitive reaction to an actual world.’

the rain falls

that had not been falling

and it is the same world

. . .

They made small objects

Of wood and the bones of fish

And of stone. They talked,

Families talked,

They gathered in council

And spoke, carrying objects.

They were credulous,

Their things shone in the forest.

They were patient

With the world.

This will never return, never,

Unless having reached their limits

They will begin over, that is,

Over and over

13

           unable to begin

At the beginning, the fortunate

Find everything already here. They are shoppers,

Choosers, judges; . . . And here the brutal

is without issue, a dead end.

                                            They develop

Argument in order to speak, they become

unreal, unreal, life loses

solidity, loses extent, baseball’s their game

because baseball is not a game

but an argument and difference of opinion

makes the horse races. They are ghosts that endanger

One’s soul. There is change

In an air

That smells stale, they will come to the end

Of an era

First of all peoples

And one may honorably keep

His distance

If he can.

14

I cannot even now

Altogether disengage myself

From those men

With whom I stood in emplacements, in mess tents,

In hospitals and sheds and hid in the gullies

Of blasted roads in a ruined country,

Among them many men

More capable than I—

Muykut and a sergeant

Named Healy,

That lieutenant also—

How forget that? How talk

Distantly of ‘The People’

Who are that force

Within the walls

Of cities

Wherein their cars

Echo like history

Down walled avenues

In which one cannot speak.

15

Chorus (androgynous): ‘Find me

So that I will exist, find my navel

So that it will exist, find my nipples

So that they will exist, find every hair

Of my belly, I am good (or I am bad),

Find me.’

16

‘. . . he who will not work shall not eat,

and only he who was troubled shall find rest,

and only he who descends into the nether world shall rescue his beloved,

and only he who unsheathes his knife shall be given Isaac again. He who will not work shall not eat. . .

but he who will work shall give birth to his own father.’

17

The roots of words

Dim in the subways

There is madness in the number

Of the living

‘A state of matter’

There is nobody here but us chickens

Anti-ontology—

He wants to say

His life is real,

No one can say why

It is not easy to speak

A ferocious mumbling, in public

Of rootless speech

18

It is the air of atrocity,

An event as ordinary

As a President.

A plume of smoke, visible at a distance

In which people burn.

19

Now in the helicopters the casual will

Is atrocious

Insanity in high places,

If it is true we must do these things

We must cut our throats

The fly in the bottle

Insane, the insane fly

Which, over the city

Is the bright light of shipwreck

20

—They await

War, and the news

Is war

As always

That the juices may flow in them

Tho the juices lie.

Great things have happened

On the earth and given it history, armies

And the ragged hordes moving and the passions

Of that death. But who escapes

Death

Among these riders

Of the subway,

They know

But now as I know

Failure and the guilt

Of failure.

As in Hardy’s poem of Christmas

We might half-hope to find the animals

In the sheds of a nation

Kneeling at midnight,

Farm animals,

Draft animals, beasts for slaughter

Because it would mean they have forgiven us,

Or which is the same thing,

That we do not altogether matter.

21

There can be a brick

In a brick wall

The eye picks

So quiet of a Sunday

Here is the brick, it was waiting

Here when you were born

Mary-Anne.

22

Clarity

In the sense of transparence,

I don’t mean that much can be explained

Clarity in the sense of silence.

 George Oppen

1908-1984