 |
| Thin Ice Black And White, by Debbie Oppermann |
Φλόρενς, Κεντάκι
Και τι έγινε αν ο γέρος
στο λεωφορείο προσπαθεί και
δεν μπορεί να θυμηθεί το πρόσωπο
της πεθαμένης του μητέρας, λες και το παρελθόν δεν
ήταν ένα καρτουνίστικο τούνελ χαραγμένο
σ’ έναν τοίχο;
Ακόμα προσπαθεί,
και πότε ξεχάσαμε τα
δερμάτινα παπούτσια μας και τα πουπουλένια μπουφάν,
πώς κουβαλάμε μαζί μας μια θλίψη
που υπόκωφα βοά, μία σβησμένη μνήμη
πτήσης;
Σήμερα θα μετρήσω όλα
τα κοτσύφια ανάμεσα στη φυλακή
και στο Walmart
όπου, ετούτη τη
στιγμή, μέσα στη θλίψη που καλπάζει
ένας φαλακρός άνδρας που ακούγεται σαν
κόρνα αυτοκινήτου κάνει κήρυγμα αποδοκιμασίας
στη φιλενάδα του που
κάνει σουτ στο βρέφος— καθώς η δυστυχία της,
αστραφτερή σαν άγκιστρο, αιχμηρή σαν παγο-
πέδιλο, εκτοξεύεται σε ξαφνική παύση.
Ετούτη τη στιγμή, στων επειγόντων
το κέντρο κρίσεων ακριβώς δίπλα στο
οπλοπωλείο, η νοσοκόμα νιώθει ενταφιασμένη
μέσα στις ώρες όπως μια μύγα μέσα στο κεχριμπάρι
καθώς οι τηλεοράσεις της αίθουσας αναμονής
γνέθουν το χρυσό μέλι της απόγνωσης—
κι εγώ σκέφτομαι τον πάγο που πάνω του προχώρησα
ως παιδί, το πόσο συχνά ο κόσμος
φαίνεται πως πρόκειται να καταρρεύσει,
αλλά μετά, θαυματουργά,
με δίχως έλεος, δεν το κάνει.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
 |
| Photo link: http://www.dronestagr.am/thin-ice-2/ |
So what if the old man
on the bus is trying and
failing to remember his dead
mom’s face, as if the past
were
not a cartoon tunnel scratched
on a wall?
He’s still trying,
and when did we forget our
cattle-shoes and
feather-parkas,
how we carry with us a lowing
sadness, an extinguished
memory
of flight?
Today I’m going to count all
the
blackbirds between the prison
and the Walmart where, right
now, in its galloping sadness
a bald man who sounds like
a car horn is hector-lecturing
his infant-hushing
girlfriend—as her unhappiness,
radiant as a cleat, sharp as
an ice
skate, sprays to a sudden
stop.
Right now, at the emergency
crisis center right next to
the
gun store, the nurse feels
entombed
in hours like a fly in amber
as the waiting room TVs
spin despair’s golden honey—
and I think of the ice I waded
out
on as a kid, of how often the
world
seems like it’s going to
shatter,
but then, miraculously,
mercilessly, does not.
Adam Scheffler
Σχόλια