 |
| Photo by Alex Burke |
ΝΕΚΥΙΑ
Μέσα στο σκοτεινό σου μάτι, Νύχτα
Τους νεκρούς μου μετρώ
"Τους νεκρούς που μου πήρε ο Άδης"
Να γνέφουν και να με καλούν σιμά τους
Longo ordine
Άλλους σκυμμένους με την κοπίδα
Πάνω απ' τά πικρολάχανα και τ' αγριόχορτα
Άλλους αμίλητους σέρνοντας πίσω τους
Μακριά σειρά τα ζα φορτωμένα μάλαμα
Το στάρι και το γέννημα
Κι ανάμεσά τους κάνα δυο νομάτους
Ψηλούς ξερακιανούς πλατύ ζωνάρι με το λάζο
Τραβώντας στο στενό μονόξυλο
Την πλεκτή σαγήνη τους βαριά από όνειρα
Οργιές βαθιά μέσα στο γαλαξία
Αλιείς ανθρώπων και αναμνήσεων
Να με ονειρεύουν με τη χάση τού φεγγαριού
Να με ορμηνεύουν με τη φέξη τού ύπνου
Πως κάποτε θα πέσω κι εγώ
Νεκρός σ' ένα λιβάδι
Με τη λόγχη καρφωμένη στο θώρακα
Το σπαθί σφιγμένο στο χέρι
Ή κάτω απ' τίς φυλλωσιές τού δάσους μου
Ανάρπαστος από νεράιδες και αηδόνια •
Αλλά δεν αλήθεψε ποτέ κανένα όνειρο
Παρεκτός εκείνο το αίσθημα
Που νιώθω να λαθεύει
Καθώς ξημερώνει
Ότι είμαι τάχα ο τελευταίος επιζών
Ανάμεσα σε τόσους κεκοιμημένους
Που βρήκαν τη χαμένη τους γαλήνη•
(Και όμως
όσοι μ'εχθρεύονται με φίλια πυρά
έχουν να λένε
πως λίγο νήμα ζωής μού απομένει
πτεροδάκτυλες που θα με σπαράξουν
Ερινύες και Άρπυιες.Μα πού ξόδεψα
τόσες στιγμές αιώνων
σε ποιά αυταπάτη πάνω σα νάρκη πάτησα
ο αφελής με τρεις δεκαχρονίες
παραμάσχαλα;Προς το παρόν
ο άλλος μου εαυτός
ετοιμάζει στάση στα κράσπεδα τής Αρέθουσας
στην Οδό Λαιστρυγόνων το γενναίο μου
άλλοθι, εκεί όπου ακόμη και οι ήρωες μυρμηγγιάζουν, μπροστά σε τόσα φρικαλέα )• Γι' αυτό
Σα ν' ακούω τη μάνα μου στην απέναντι όχθη
Σκυφτή σκιά ενός ίσκιου που επιμένει
Μ' ένα ποτήρι στα δάχτυλά της
Να πιω κι εγώ να μεγαλώσω
Αν πιω κι εγώ θα μείνω αθάνατος
Στη μνήμη αυτών που με αγάπησαν.
2016.
Σχόλια