 |
| Photο from Alfonso Cuarón's film 'Roma' |
Θραύσματα
Πηγαίνω κάτω στην άκρη της θάλασσας.
Πώς λάμπουν όλα στο φως του πρωινού!
Η άκρη του οστράκου,
το σπασμένο θαλάμι της αχιβάδας,
τα ανοιγμένα, μπλε μύδια,
θαλάσσια σαλιγκάρια, χλωμό ροζ και ουλές καρκινοειδών —
και τίποτα απολύτως ολόκληρο ή κλειστό, αλλά κουρελιασμένα, χωρισμένα,
που απ’ τους γλάρους έπεσαν πάνω στα γκρίζα βράχια και όλη η υγρασία πάει.
Είναι σαν ένα σχολείο
από μικρές λέξεις,
χιλιάδες λέξεις.
Πρώτα βγάζεις άκρη η καθεμιά μόνη της τι σημαίνει,
το κοχύλι, το σαλιγκάρι, το χτένι,
γεμάτα φεγγαρόφωτο.
Μετά αρχίζεις, αργά αργά, να διαβάζεις όλη την ιστορία.
απόδοση στα
ελληνικά: Μαρία Θεοφιλάκου
 |
| Photo from Mai Hirashima's art (link) |
I go down to the edge of the
sea.
How everything shines in the
morning light!
The cusp of the whelk,
the broken cupboard of the
clam,
the opened, blue mussels,
moon snails, pale pink and
barnacle scarred—
and nothing at all whole or
shut, but tattered, split,
dropped by the gulls onto the
gray rocks and all the moisture gone.
It's like a schoolhouse
of little words,
thousands of words.
First you figure out what each
one means by itself,
the jingle, the periwinkle,
the scallop
full of moonlight.
Then you begin, slowly, to
read the whole story.
 |
| Photo link |
Στον Μαύρο Ποταμό
Όλη μέρα
o σκοτεινός του, γλιστερός μπρούτζος μουλιάζει
σ’ έναν βρυότοπο,
τα δόντια του,
ένα πλήθος
έτοιμο
για την κωμωδία
που δεν έρχεται ποτέ —
η ουρά του
με κόμπους και γυαλιστερή,
και με μια γροθιά βαρέων βαρών
ζωσμένη γύρω από το κόκκαλο.
Στην όμορφη Φλόριντα
είναι βασιλιάς
του δικού του μέρους
του μαύρου ποταμού,
κι απ' τον υπνάκο του
θα ξυπνήσει αυτός
μες στο ζεστό σκοτάδι
να παφλάσει, κι εμπρός να σπρώξει,
παραλύοντας
τα σβέλτα, λεπτόμεσα ψάρια,
ή το πουλί
με την πτυχωτή του, άσπρη φορεσιά
που έχει βουτήξει κάτω
απ' τα ουράνια των φύλλων
μια τελευταία φορά,
να πιει.
Μη νομίζεις
πως δεν φοβάμαι εγώ.
Υπάρχει τόση εξαπόλυση
της φρίκης.
Τότε θυμάμαι:
ο θάνατος έρχεται πριν
το κύλισμα της πέτρας
μακριά.
απόδοση στα
ελληνικά: Μαρία Θεοφιλάκου
 |
| Photo from Mai Hirashima's art (link here) |
All day
its dark, slick bronze soaks
in a mossy place,
its teeth,
its dark, slick bronze soaks
in a mossy place,
its teeth,
a multitude
set
for the comedy
that never comes--
its tail
knobbed and shiny,
and with a heavyweight's punch
packed around the bone.
In beautiful Florida
he is king
of his own part
of the black river,
and from his nap
he will wake
into the warm darkness
to boom, and thrust forward,
paralyzing
the swift, thin-waisted fish,
or the bird
in its frilled, white gown,
that has dipped down
from the heaven of leaves
one last time,
to drink.
Don't think
I'm not afraid.
There is such an unleashing
of horror.
Then I remember:
death comes before
the rolling away
of the stone.
set
for the comedy
that never comes--
its tail
knobbed and shiny,
and with a heavyweight's punch
packed around the bone.
In beautiful Florida
he is king
of his own part
of the black river,
and from his nap
he will wake
into the warm darkness
to boom, and thrust forward,
paralyzing
the swift, thin-waisted fish,
or the bird
in its frilled, white gown,
that has dipped down
from the heaven of leaves
one last time,
to drink.
Don't think
I'm not afraid.
There is such an unleashing
of horror.
Then I remember:
death comes before
the rolling away
of the stone.
Mary Oliver
1935-2019
Σχόλια