Photo link |
ΑΚΤΗ
Βραδιάζει
στα βράχια τούτα εδώ
τα κύματα σκάβουν σιγά-σιγά σπηλιές
αντίλαλος τυλίγει
με του σκοταδιού τον ερχομό
τις οιμωγές μιας γέννας
Εδώ βρίσκονται τ’ απομεινάρια
του πέπλου που ύφαναν
της αράχνης οι ιστοί
γύρω από έναν κόσμο
Οι σωροί από φύκια που σάπισαν
θάβουν αναμνήσεις, κονιορτούς
φωνές κι απόηχους καλοκαιριού
Το τραγούδι μας πια δεν ακούγεται.
Photo link |
ΠΥΛΗ
Σ’ έχω δει
πολλές φορές να με κοιτάς
σα
να περισσεύω στη ζωή σου.
Θανάσης
Βενέτης, Αραχναία Νήματα, 1984
Είμαστε
το υπόλοιπο
του χώρου
και του χρόνου
της έκπληξης
του μαρασμού.
Μας αποβάλλουν
μνήμες
συνθήκες παλιές
κι ανυποψίαστα
ίσως
στριμωχνόμαστε
σε κάποια
επόμενη περίοδο.
Βασίλης Κουντζάκης
_____________________________________________
Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει: ο Βασίλης με οικονομία λόγου θυμάται, παρατηρεί, και σώζεται εδώ από στιγμιότυπα ενός ταξιδιού όπου ο χρόνος δεν φτάνει.
Σχόλια