 |
| Photo link |
Σε
πλυμένο απ'τη βροχή χαρτί που στέγνωσε,
μελάνι
Σε
πλυμένο απ' τη βροχή χαρτί που στέγνωσε,
μελάνι
εξακολουθεί
με τις μουτζούρες του. Αλλά όλες οι
λέξεις
είναι
λεκέδες. Το χαρτί είναι κυματιστό
σεληνιακό,
βουνό και κρατήρας,
και
θάλασσες στο φεγγάρι, ψευδεπίγραφο
όνομα
για
πεδιάδες που έμοιαζαν σαν
νερό
μια φορά, σκιές απ' άκρη σ' άκρη,
φράκταλ
σε φράκταλ. Το μάτι του τηλεσκοπίου
ξεγέλασε
το μάτι. Από εκεί, άραγε
η
γη να ανατέλλει και να δύει; Ή μια τσίχλα,
θα
τραγουδούσε τον καημό της απ' την ανάποδη;—
το
πιο κρυφό τρέμουλο πρώτα, έπειτα
το
δημόσιο μέρος, φημισμένα
μελωδικό
αλλά άγριο, αλήθεια είναι
άγριο:
μείνε στο διάολο μακριά. Ξέρω
εκείνο
το ψέμα, Θάλασσα της Ηρεμίας.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
 |
| Mare Tranquillitatis |
On
rain washed paper dried, ink
still
blurs. But all words
are
stains. The paper’s rippled
lunar,
mountain and crater,
and
seas
on
the moon, misnomer
of
plains that looked like
water
once, no-end-to-it shadows,
fractal
to fractal. The telescope’s eye
fooled
the eye. From there, does
earth
rise and set? Or a thrush,
would
it sing its trouble backward?—
the
most private tremor first, then
the
public part, famously
melodic
but fierce, really it’s
fierce:
stay the fuck away. I know
that
lie, Sea
of Tranquility.
Σχόλια