 |
Καλοκαίρι
Καλοκαίρι,
φεύγω τώρα. Και με πονάνε
τα υποτακτικά μικρά χέρια των απογευμάτων σου.
Φτάνεις ευλαβικά· φτάνεις γέρικο·
και δε θα βρεις πια κανέναν στην ψυχή μου.
Καλοκαίρι! Και θα περάσεις απ’ τα μπαλκόνια μου
με ένα μεγάλο ροζάριο από αμέθυστο και χρυσό,
σαν λυπημένος επίσκοπος που θα ερχόταν
από μακριά να ψάξει και να ευλογήσει
τα σπασμένα δαχτυλίδια κάποιων νεκρών εραστών.
Καλοκαίρι, φεύγω τώρα. Εκεί, τον Σεπτέμβριο
έχω ένα τριαντάφυλλο που θα σου εμπιστευτώ πολύ·
θα το ποτίζεις με νερό αγιασμένο όλες
τις μέρες της αμαρτίας και του μνήματος.
Αν απ’ τον θρήνο το μαυσωλείο,
με φως πίστης πεταρίσει τα μαρμάρινα φτερά του,
ύψωσε την απόκρισή σου και ζήτα
στον Θεό τέτοιο φως να μείνει νεκρό για πάντα.
Είναι πια αργά·
και δε θα βρεις κανέναν στην ψυχή μου.
τα υποτακτικά μικρά χέρια των απογευμάτων σου.
Φτάνεις ευλαβικά· φτάνεις γέρικο·
και δε θα βρεις πια κανέναν στην ψυχή μου.
Καλοκαίρι! Και θα περάσεις απ’ τα μπαλκόνια μου
με ένα μεγάλο ροζάριο από αμέθυστο και χρυσό,
σαν λυπημένος επίσκοπος που θα ερχόταν
από μακριά να ψάξει και να ευλογήσει
τα σπασμένα δαχτυλίδια κάποιων νεκρών εραστών.
Καλοκαίρι, φεύγω τώρα. Εκεί, τον Σεπτέμβριο
έχω ένα τριαντάφυλλο που θα σου εμπιστευτώ πολύ·
θα το ποτίζεις με νερό αγιασμένο όλες
τις μέρες της αμαρτίας και του μνήματος.
Αν απ’ τον θρήνο το μαυσωλείο,
με φως πίστης πεταρίσει τα μαρμάρινα φτερά του,
ύψωσε την απόκρισή σου και ζήτα
στον Θεό τέτοιο φως να μείνει νεκρό για πάντα.
Είναι πια αργά·
και δε θα βρεις κανέναν στην ψυχή μου.
Μη κλαις
πια, Καλοκαίρι! Σε αυτό το αυλάκι
πεθαίνει ένα τριαντάφυλλο που όλο ξαναγεννιέται...
πεθαίνει ένα τριαντάφυλλο που όλο ξαναγεννιέται...
απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου
 |
| photos link |
Verano
Verano, ya me voy. Y me dan pena
las manitas sumisas de tus tardes.
Llegas devotamente; llegas viejo;
y ya no encontrarás en mi alma a nadie.
Verano! Y pasarás por mis balcones
con gran rosario de amatistas y oros,
como un obispo triste que llegara
de lejos a buscar y bendecir
los rotos aros de unos muertos novios.
Verano, ya me voy. Allá, en setiembre
tengo una rosa que te encargo mucho;
la regarás de agua bendita todos
los días de pecado y de sepulcro.
Si a fuerza de llorar el mausoleo,
con luz de fe su mármol aletea,
levanta en alto tu responso, y pide
a Dios que siga para siempre muerta.
Todo ha de ser ya tarde;
y tú no encontrarás en mi alma a nadie.
Ya no llores, Verano! En aquel surco
muere una rosa que renace mucho...
las manitas sumisas de tus tardes.
Llegas devotamente; llegas viejo;
y ya no encontrarás en mi alma a nadie.
Verano! Y pasarás por mis balcones
con gran rosario de amatistas y oros,
como un obispo triste que llegara
de lejos a buscar y bendecir
los rotos aros de unos muertos novios.
Verano, ya me voy. Allá, en setiembre
tengo una rosa que te encargo mucho;
la regarás de agua bendita todos
los días de pecado y de sepulcro.
Si a fuerza de llorar el mausoleo,
con luz de fe su mármol aletea,
levanta en alto tu responso, y pide
a Dios que siga para siempre muerta.
Todo ha de ser ya tarde;
y tú no encontrarás en mi alma a nadie.
Ya no llores, Verano! En aquel surco
muere una rosa que renace mucho...
César Abraham Vallejo Mendoza
1892-1938
Σχόλια