ταξίδι ως τον ορίζοντα: Γκαμπριέλα Μιστράλ (Τραγούδι εκείνων που ψάχνουν να ξεχάσουν)

Pepe Molero, "Echando la barca al mar"

Τραγούδι εκείνων που ψάχνουν να ξεχάσουν

Στην πλευρά της βάρκας
έχω δέσει την καρδιά μου,
στην πλευρά της βάρκας
με αφρούς γειτονεύει.

Πλύν’ την, θάλασσα, με ατέλειωτο αλάτι·
πλύν’ την, θάλασσα· πλύν’ την θάλασσα·
η Γη είναι για την πάλη

κι εσύ για την παρηγοριά.

Στη δυνατή την πλώρη
έχω καρφώσει την καρδιά μου.
Κοίτα βάρκα, κουβαλάς
την αιματοβαμμένη κορυφή.

Πλύν’ την, θάλασσα, με ατέλειωτο αλάτι,
πλύν’ την, θάλασσα· πλύν’ την θάλασσα.
Ή, σύντριψέ την μου στην πλώρη
που δε θέλω να την κουβαλάει πια.

Στο πλοίο έχω φορτώσει
τη ζωή μου χυμένη όπως-όπως.
Μετάφερε την, θάλασσα, στις εκατό ημέρες,
αυτή θα είναι η νύφη σου.

Μετάφερέ την, θάλασσα, με τους εκατό σου ανέμους.
Πλύν’ την, θάλασσα· πλύν’ την, θάλασσα·
άλλοι σου ζητούν μαργαριτάρια και χρυσό,
κι εγώ ζητάω να ξεχάσω!

 απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου

*από τη συλλογή «Ερήμωση» (Desolación, 1922)

Canción de los que buscan olvidar

Al costado de la barca
mi corazón he apegado,
al costado de la barca
de espumas ribeteado.

Lávalo, mar, con sal eterna;
lávalo, mar; lávalo mar;
que la Tierra es para la lucha
y tú eres para consolar.

En la proa poderosa
mi corazón he clavado.
Mírate barca que llevas
el vértice ensangrentado.

Lávalo, mar, con sal tremenda,
lávalo, mar; lávalo mar.
O me lo rompes en la proa
que no lo quiero más llevar.

Sobre la nave toda puse
mi vida como derramada.
Múdala, mar, en los cien días,
que ella será tu desposada.

Múdala, mar, con tus cien vientos.
Lávala, mar; lávala, mar;
que otros te piden oro y perlas,
y yo te pido el olvidar!

Gabriela Mistral (Lucila Godoy Alcayaga)

1889–1957