Είναι αυτό το μικρό μαχαίρι που ζυγίζει κι όλας.
Δεμένος στην καρέκλα από κάποιου είδους εσωτερική
συμφωνία
με την αυτοκαταστροφή, το γράπωμα στη ζωή ή την ανοησία
μου,
περιμένω, όχι καρτερικά, την επίμαχη στιγμή.
Που θα πρέπει να κόψω μια λίβρα από τη σάρκα μου
σε αντάλλαγμα της ευτυχίας που συμφώνησα να λάβω.
Ιδού κόσμε, το γοερό μου δίλλημα.
Αφότου το ίδιο έγινες με το δέρμα μου
και το μέσα μου τώρα όλα διπλά συμβαίνουν
σα σε αντικρινό καθρέφτη:
Αν κάνω πως κόβω από εσένα
ματώνω εγώ,
που δε μπορώ να σε κρατήσω ολόκληρη
όπως μου υποσχέθηκα.
Η συμφωνία χαλάει με το αίμα.
Αν κόψω από εμένα,
αργά πεθαίνω,
αφού κτηνωδώς το σώμα και το πνεύμα μου βιάζω
και το αφήνω να αιμορραγεί στην αψυχία που με πλησιάζει.
Αν απλά καθήσω με το μαχαίρι άπραγο
τοκίζεται το χρέος εις το τετράγωνο,
μέσα από τους καθρέφτες.
Έχασα την πόρτα της εξόδου στις αντανακλάσεις
κι εμένα.
Όμως υπάρχω ακόμα εδώ δεμένος.
"Σας παρακαλώ κυρίες και κύριοι του δικαστηρίου,
αφού ο κατηγορούμενος χρονοτριβεί
τιμωρείστε εσείς αυτό το κουρέλι
όπως του αξίζει."
Σιωπή στην αίθουσα. Κανείς δε με υπερασπίστηκε. Ούτε καν
εγώ.
"Δεν ήταν ποτέ άξιος να ευτυχίσει, κύριε Πρόεδρε.
Δεν του άξιζε μια Πόρσια να μασκαρευτεί για αυτόν."
Έπεσε το κεφάλι μου καταφατικά βαρύ.
Μέσα από τον καθρέφτη ένα χαμόγελο ξεπρόβαλε.
Δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αν ήμουν εγώ
που χάρηκα για τη σίγουρη καταδίκη μου
ή εσύ που ντυνόσουν δικηγόρος για να μου δώσεις κουράγιο
και να με υπερασπιστείς.
Ακόμα και με την υπόνοια, σου χρωστάω ένα ζευγάρι γάντια
κι ένα δαχτυλίδι.
Μπορώ να πληρώσω αμέσως. Χωρίς δόσεις.
Αλλιώς μπορείς να πάρεις αυτή τη μία λίβρα του χρέους,
αν την κόψεις εσύ όμως.
Όσο για μένα, πάντα κάτι θα χάνω. Είμαι απλά ένας κακός
έμπορος με όνειρα
και παίρνω -ή δίνω- αυτό που μου αξίζει.
Μπορντώ
Με πορτοκάλι και πατζάρι θα ζωγραφίσω
στην αχνή επιφάνεια
μια ιστορία ασήμαντη μέσα στις άλλες
που πιότερο νόημα έχουν
σε μια κανάτα σκέψεις.
Κόπωση και ξύλινη ζωή
-ξυλοκόπωση- θα έλεγε κανείς
και μόχθος μοχθηρός
στα λίγα λεπτά διαύγειας
διαφαίνονται καθαρά
που οι σκέψεις μου -είναι ανεκτό να-
ξεδιπλώνονται, να αναπνέω.
Βιαστικά, μα αναπνέω.
Κι είναι μια μικρή μπορντώ στάλα ιδρώτα
τα ονειρά μου
στη ράχη της πραγματικότητας.
* από την ποιητική συλλογή "Αγκάθι"
Ασθενική Καρδιά
Δε φταις. Απλά δεν ξέρεις.
Τώρα πια η ασθενική μου καρδιά
σου γράφει μόνο από πόνο.
Να επίδεσμος, να ράμματα, να ψαλίδι.
Δε φταις.
Χτυπάει στο κεφάλι μου σαν κανονιά.
Όσο πιο γρήγορα μπορώ
με ράβω.
Μην αποτύχει η μεταμόσχευση και φύγω.
Είναι δύσκολο να τη στηρίξεις
αυτήν την πέτρινη καρδιά.
Απλά δεν ξέρεις.
Σε ένα δίσκο δίπλα στο κρεββάτι μου
εκεί σαπίζει
αυτή η καρδιά γεμάτη αγάπη.
Τώρα η πέτρα μόνο βάρος μου φέρνει
κι εσύ από μακρυά φροντίζεις
μην ακουμπιούνται τα ζωτικά.
Δε φταις εσύ. Απλά δεν ξέρεις.
Τώρα πιά γράφω σαν όλους τους άλλους ποιητές.
Κάνω και δραματικές επαναλήψεις.
Η ασθενική καρδιά δεν έχει ποτέ δίκιο μπροστά στο γιατρό.
Όταν αυτός δεν ξέρει ή δε θέλει.
Καλύτερα είναι να σωπαίνω.
Τραμπάλα
Μέσα μου έχω ένα σκυλί λυσασμένο,
Καρδιά το λένε
και τρέφεται με όνειρα ωμά,
πολλά Θέλω και Άφημα.
Να το χαϊδέψεις σε προσκαλώ
κι εσύ φοβάσαι.
Στο πάρκο που το αφήνω να τρέχει
κάνεις τραμπάλα,
μια εδώ, μια εκεί,
σα να μην ξέρεις προς τα που.
Και δεν ξέρεις.
Το Που αχαρτογράφητο ακόμα.
Βαγίζει το κεφάλι του με σταθερή απορία.
Τελικά, αρμόζει η ευθανασία
στη χάρη του απότομου γερσίματος;
Η τυραννία του σαν τελειώσει,
την ηρεμία μέσα σου θα φέρει.
Το σκέφτομαι συχνά.
Ένα όνειρο τραγουδάει στην άκρη της εικόνας,
επαναλαμβανόμενα:
Ζητάς,τραμπάλα
λυσάει, φοβάσαι,
τρέχει, τραμπάλα,
δε λυσάει, φοβάσαι,
φοβάσαι, τραμπάλα.
Λέω πολλά, ίσως άσκοπα,
το ξέρω και το σκέφτομαι συχνά.
Είναι όμορφο σκυλί αλλά αφήνει και περιττώματα.
* από την ποιητική συλλογή "Αλλεργίες"
Γιώργος Ερνέστο Μουρελάτος
_________________________________________________________________________
To Τρένο της ποίησης σφυρίζει...
Ο Γιώργος Ερνέστο Μουρελάτος είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας.
Κατά τον ίδιο, 'μια περαστική σκιά ανάμεσα στους
ανθρώπους, που φιλοδοξεί να αφήσει κάποιο αποτύπωμα…'.
Σχόλια