βαθιά, πολύ βαθιά στον σκληρό Δεκέμβρη: Kατερίνα Γώγου ( Σ' όσους σπάσανε Σ' όσους κρατάνε)

by Andy Warhol, "National Velvet", 1963

Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ

Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ

Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...

^ από τη συλλογή: «Το ξύλινο παλτό», 1982

 

Κατερίνα Γώγου

1940-1993 

 ______________________________________________________________________________________________

Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει:

Αυτές τις μέρες ένα παιδί δίνει τη δική του μάχη ενάντια σε ό,τι μισήσαμε μικροί, και γίναμε μεγάλοι. Η μάχη είναι καθαρή, τα μυαλά βρώμικα. Εσύ κι εγώ που μένουμε σιωπηλοί, ασάλευτοι, κι άλλοι, εκείνοι που μοιράζονται την όποια αντίθεση μπόρεσαν να ψαρέψουν μέσα από το σακούλι τους με τα τρικ ενάντια στις προσωπικές τους ενοχές και τα απωθημένα, θα πρέπει να συνεχίσουμε τη σιωπή και την ακινησιά μας. Θα πρέπει να συνεχίσουμε, χωρίς να μετράμε άλλο τις μέρες. Θα χρειαστεί να μείνουμε έτσι καιρό πολύ. Σιωπηλοί, ασάλευτοι – ούτε κιχ. Κρυμμένοι. Κι όμως: έτσι κι αλλιώς, γρήγορα θα είμαστε οι επόμενοι.