Ότι πάμε πίσω στη ζωή μια μέρα, την επόμενη,
Κάποιον άλλο αιώνα, όπου ήμασταν ζωντανοί,
Όταν η μουσική εξηγούσε τον εαυτό της σε μας, συχνά
Ατελής, και τίποτα δεν ήταν πιο αόριστο
Απ' την κοινοτοπία του ποιον ν' αγαπήσουμε και να χάσουμε
Στη σειρά, τα φαντάσματα των ζωντανών στο ασπόνδυλο χιόνι,
Ή και τώρα ακόμη, το καλοκαίρι, την ημέρα, μες στη νύχτα,
Όταν κάτι λησμονημένο, ξέχειλο, στρέφεται
Πίσω σ' εμάς με ειδωλολατρική ησυχία, έτσι που βλέπουμε
Ποιοί στις εκμηδενισμένες λεπτομέρειες είμαστε πραγματικά
Σε ένα γραφείο που το φτιάξαμε μόνοι μας, αντικαθιστώντας
Κάποιου άλλου την ισόβια ποινή, κηλίδες που ξεραίνονται
Σε μια μεταξωτή γραβάτα μην έχοντας κανένα νόημα πέρα απ' του σήμερα,
Όταν ο μοναχικός την αϋπνία του αναπαύει.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
Poem with Accidental Memory
That we go back to life one day, the next,
Some other century where we were alive,
When music spelled itself out to us, often
Incomplete, and nothing was more vague
Than the banality of whom to love and lose
In line, the doppelgangers in rimless snow,
Or even now, in summer, at day, by night,
When something oblivious, replete, turns
Back at us in idolatrous quiet, so we see
Who in nullified particulars we really are
At a desk of our own making, filling in for
Someone else’s life sentence, blots drying
On a silk tie having no meaning but today’s,
When the loner puts his insomnia to rest.
* πηγή: Περιοδικό Poetry, Ιανουάριος 2014
Σχόλια