στο τελευταίο βαγόνι: Elizabeth Bishop - Insomnia

 

Αγρύπνια

Η σελήνη στον καθρέφτη του γραφείου

κοιτάει έξω ένα εκατομμύριο μίλια

(και πιθανώς με υπερηφάνεια, τον εαυτό της,

αλλά ποτέ, ποτέ της δεν χαμογελά)

μακριά, πολύ μακριά και από τον ύπνο πέρα, ή

ενδεχομένως κοιμάται την ημέρα.

Από το Σύμπαν εγκαταλελειμμένη,

θα του 'λεγε στον διάολο να πάει,

και θα 'βρισκε ένα σώμα από νερό,

ή έναν καθρέφτη, όπου να κατοικήσει.

Γι' αυτό τυλίξτε έγνοια στης αράχνης τον ιστό, 

και αφήστε την να πέσει στο πηγάδι

σε αυτόν τον κόσμο τον ανεστραμμένο

όπου το αριστερά είναι πάντα δεξιά

όπου οι σκιές είναι στην πραγματικότητα το σώμα,

όπου μένουμε όλη τη νύχτα άγρυπνοι,

όπου οι ουρανοί είναι ρηχοί όσο η θάλασσα

είναι τώρα βαθιά, κι εσύ με αγαπάς. 

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

Insomnia

The moon in the bureau mirror
looks out a million miles
(and perhaps with pride, at herself,
but she never, never smiles)
far and away beyond sleep, or
perhaps she's a daytime sleeper.

By the Universe deserted,
she'd tell it to go to hell,
and she'd find a body of water,
or a mirror, on which to dwell.
So wrap up care in a cobweb
and drop it down the well

into that world inverted
where left is always right,
where the shadows are really the body,
where we stay awake all night,
where the heavens are shallow as the sea
is now deep, and you love me. 
 

Elizabeth Bishop

1911-1979