νυχτερινό δρομολόγιο στο άπειρο: Giacomo Leopardi

Lo specchio della mente, Martina Cenna

L’Infinito

Aυτός ο μοναχικός λόφος ήταν πάντα αγαπητός σε μένα,

και αυτός ο φράχτης από θάμνους, που κόβει τη θέα

τόσο μεγάλου μέρους του τελευταίου ορίζοντα.

Αλλά όπως κάθομαι εδώ και ατενίζω, μπορώ να δω

παραπέρα, με το μάτι του μυαλού μου, ατέλειωτες εκτάσεις,

και υπεράνθρωπες σιωπές, και απύθμενη ηρεμία,

ώσπου αυτό που νιώθω

είναι σχεδόν φόβος. Κι όταν ακούω

τον άνεμο να διαπερνά ετούτα τα κλαδιά, αρχίζω

να παραβάλλω εκείνη την ατέρμονη ακινησία με αυτόν τον θόρυβο:

και το αιώνιο έρχεται στο μυαλό,

και οι νεκρές εποχές, και η παρούσα

αυτή που ζει, και το πώς ακούγεται.

Έτσι το μυαλό μου βυθίζεται σε αυτήν την απεραντοσύνη:

και το να ναυαγείς είναι γλυκό σε τέτοια θάλασσα.

μετάφραση στα ελληνικά: Μαρία Θεοφιλάκου

(από την αγγλική μετάφραση του Jonathan Galassi)

L’Infinito

This lonely hill was always dear to me,

and this hedgerow, which cuts off the view

of so much of the last horizon.

But sitting here and gazing, I can see

beyond, in my mind’s eye, unending spaces,

and superhuman silences, and depthless calm,

till what I feel

is almost fear. And when I hear

the wind stir in these branches, I begin

comparing that endless stillness with this noise:

and the eternal comes to mind,

and the dead seasons, and the present

living one, and how it sounds.

So my mind sinks in this immensity:

and foundering is sweet in such a sea.

αγγλική μετάφραση: Jonathan Galassi

L’Infinito

Sempre caro mi fu quest’ermo colle,
E questa siepe, che da tanta parte
Dell’ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e rimirando, interminati
Spazi di là da quella, e sovrumani
Silenzi, e profondissima quiete
Io nel pensier mi fingo, ove per poco
Il cor non si spaura. E come il vento
Odo stormir tra queste piante, io quello
Infinito silenzio a questa voce
Vo comparando: e mi sovvien l’eterno,
E le morte stagioni, e la presente
E viva, e il suon di lei. Così tra questa
Immensità s’annega il pensier mio:
E il naufragar m’è dolce in questo mare.

 

Giacomo Leopardi

1798-1837