προχωρώντας βαθιά στο καλοκαίρι: Walt Whitman (O me! O Life!)

Ω Εαυτέ μου! Ω Ζωή!

Ω εαυτέ μου! ω ζωή!... των ερωτημάτων αυτών που επαναλαμβάνονται·
Των ατελείωτων τρένων των απίστων— πόλεων έμπλεων με τους ανόητους·
Του εαυτού μου αδιάκοπα που μέμφεται τον εαυτό μου, (καθώς ποιός περισσότερο ανόητος από εμένα, και ποιός περισσότερο άπιστος;)
Ματιών που μάταια ποθούν το φως— των επονείδιστων στόχων—του αγώνα που αέναα ξαναρχίζει,
Των φτωχών εκβάσεων των πάντων— των βραδυκίνητων και ρυπαρών όχλων που βλέπω γύρω μου·
Των αδειανών και άχρηστων χρόνων της αδράνειας— με τον αδρανή εμένα συνυφασμένων,
Το ερώτημα, ω εαυτέ μου! τόσο λυπητερό, επανέρχεται—Τί το καλό μέσα σε αυτά, ω εαυτέ μου, ω ζωή;

      Απάντηση.

Ότι είσαι εδώ—ότι ζωή υπάρχει, και ταυτότητα·
Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται, και συ μπορείς να συνεισφέρεις μια στροφή.

 (μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου)

 

O Me! O Life!
 
O Me! O life!... of the questions of these recurring;   
Of the endless trains of the faithless—of cities fill’d with the foolish;   
Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who  more faithless?)   
Of eyes that vainly crave the light—of the objects mean—of the struggle ever renew’d;   
Of the poor results of all—of the plodding and sordid crowds I see around me;          
Of the empty and useless years of the rest—with the rest me intertwined;   
The question, O me! so sad, recurring—What good amid these, O me, O life?   
   
                                                        Answer.

That you are here—that life exists, and identity;   
That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.

Walt Whitman
1819-1892


^πρώτη δημοσιεύση της μετάφρασης: Περιοδικό Βακχικόν, Τεύχος #20
(link: http://www.vakxikon.gr/content/view/1393/7966/lang,el/ )