Πηγαίνω ονειρεύοντας δρόμους
Πηγαίνω
ονειρεύοντας δρόμους
το
απόγευμα. Οι λόφοι
χρυσοί,
το πράσινο των πεύκων,
οι
σκονισμένες βελανιδιές!...
Πού
πάει ο δρόμος;
Πηγαίνω
τραγουδώντας, ταξιδεύοντας
κατά
μήκος της διαδρομής…
-Το
απόγευμα πέφτει αργά-.
‘Μες
στην καρδιά είχα
το
αγκάθι ενός πάθους.
Κατάφερα
και το έβγαλα μια μέρα,
και
τώρα δεν μπορώ να νιώσω την καρδιά’.
Κι
ο τόπος όλος μια στιγμή
μένει,
βουβός και ζοφερός,
να
συλλογιέται. Ηχεί ο αέρας
ανάμεσα
στις λεύκες στο ποτάμι.
Πιο
σκοτεινό τώρα το απόγευμα,
κι
ο δρόμος που έρπει
και ίσα που ασπρίζει,
θολώνει
και εξαφανίζεται.
Το
τραγούδι μου επιστρέφει σε θρήνο:
‘Οξύ
αγκάθι χρυσαφένιο,
Αχ
να μπορούσα να σε νιώσω
Μπηγμένο
στην καρδιά’
ελεύθερη απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου
Yo Voy Soñando
Caminos
Yo voy soñando
caminos
de la tarde. ¡Las colinas
doradas, los verdes pinos,
las polvorientas encinas!…
¿Adónde el camino irá?
Yo voy cantando, viajero
a lo largo del sendero…
-La tarde cayendo está-.
'En el corazón tenía
la espina de una pasión;
logré arrancármela un día;
ya no siento el corazón.'
Y todo el campo un momento
se queda, mudo y sombrío,
meditando. Suena el viento
en los álamos del río.
de la tarde. ¡Las colinas
doradas, los verdes pinos,
las polvorientas encinas!…
¿Adónde el camino irá?
Yo voy cantando, viajero
a lo largo del sendero…
-La tarde cayendo está-.
'En el corazón tenía
la espina de una pasión;
logré arrancármela un día;
ya no siento el corazón.'
Y todo el campo un momento
se queda, mudo y sombrío,
meditando. Suena el viento
en los álamos del río.
La tarde más se oscurece;
y el camino que serpea
y débilmente blanquea,
se enturbia y desaparece.
Mi cantar vuelve a plañir;
'Aguda espina dorada,
quién te pudiera sentir
en el corazón clavada.'
Αντόνιο
Ματσάδο
1875-1939
Σχόλια