ΒΡΑΔΙΝΟ
ΒΑΓΟΝΙ
Οι
συντρόφοι που χαθήκαν με την πέτρα της
σιωπής μας
στο
λαιμό τους
ίσως
και νάχουν γίνει πια ετούτη η μουγκή
βροχή
που
δένει στην ψυχή μας το σπάγκο του χειμώνα
μείνανε
στο στερνό βαγόνι
σιωπηλοί
κοιτάζοντας
τις ράχες εκείνων που κατέβαιναν
τις
ξένες αγκαλιές
το
πηγαινέλα του καφέ στην αίθουσα αναμονής
σκυφτοί
και πετρωμένοι στα σφυρίγματα του
μηχανοδηγού
Δεμένοι
με τί κάρβουνο και τί σανίδι
Ίσως
να ταξιδεύουνε ακόμα, ξέρεις
σαν
τα πανάρχαια θολά ποτάμια
σαν
το κατέβασμα της χειμωνιάτικης βραδιάς
με
το φεγγάρι, τη σιωπή, τη λάμπα πετρελαίου
χωρίς
τοπίο στο παράθυρο
χειρονομίες,
λέξεις και νοήματα
σαν
την αποψινή μουγκή βροχή με το βελόνι
και τον σπάγκο του χειμώνα
“Δεν
ξέρω”, είπ' εκείνη
“δεν
ξέρω πολλά πράγματα από τραίνα
άλλωστε,
δεν ταξιδεύει πολύς κόσμος πια μ' αυτά
είναι
αργά
και επικίνδυνα”.
Το
Τρένο της ποίησης σφυρίζει: το ποίημα
έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, εδώ:
(http://www.matrix24.gr/2013/11/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5/).
Δυστυχώς στο άρθρο δεν αναφέρεται το όνομα του δημιουργού του.
Σχόλια