από την καμπίνα του μηχανοδηγού: δύο ποιήματα (Mαρία Θεοφιλάκου)

Φωτό: caro77 (link here)

Το ζύγι                                                                                              

Άσ' το σκυλί να αλυχτήσει
για το επιούσιο κόκαλό του στο σοκάκι—
Βαρύ τίναξε κάλυμμα απ' το σαρκίο της μέρας—
Ξεμαντάλωσε.

Έχει παρέλθει προ καμπόσων
και ακριβών εαυτών μου
η δεξιότητα
με ευκολία περίσσια να βυθίζομαι μες στη
βαθιά μου πολυθρόνα —ή σ' ένα ζεύγος
ίσης υποχωρητικότητας μάτια—
έχοντας ακριβώς πετύχει το σημείο
εκείνου του παρηγορητικά οικείου εντός μου.

Φωτό: ion-bogdan dumitrescu (link here)

Υπό του πιεστηρίου                                                                        

Η πρωινή εφημερίδα μού υπόσχεται
Μία λοξή κάπως σιωπή δίπλα στο ανοιγμένο σου
Παράθυρο, το από έξω
Μουτζουρωμένο πάντοτε
Με το αποτύπωμα του μελανού αέρα.

Κούπες καφέ, ξερός καπνός, ένα βραχνό μουρμουρητό σου
Χάσαμε
Την ικανότητα να ξεδιαλύνουμε πού πάνε οι στάχτες
Πώς εξαντλούν την άχνη τους, τί χρησιμεύουν
Στον ανεξάντλητο των πρωινών μας κόσμο.

Μαρία Θεοφιλάκου                                                                           

*ευχαριστώ πολύ τον Νέστορα Πουλάκο και το περιοδικό Vakxikon.gr, για την πρώτη δημοσίευση των ποιημάτων στο τεύχος #18.