στη σκληρή αιχμή της Άνοιξης: Philip Levine (τι θα πει δουλειά)

Τι θα πει δουλειά

Στεκόμαστε στη βροχή σε μια μεγάλη ουρά

περιμένοντας στο Πάρκο Φορντ Χάιλαντ. Για δουλειά.

Ξέρεις τι θα πει δουλειά – εάν είσαι

αρκετά μεγάλος να διαβάσεις τούτο ξέρεις τι

θα πει δουλειά, μολονότι μπορεί να μην την κάνεις.

Ξέχνα τον εαυτό σου. Το θέμα τώρα είναι η αναμονή,

η αλλαγή απ' το 'να πόδι στ' άλλο.

Η αίσθηση της ελαφριάς βροχής που πέφτει σαν ομίχλη

επάνω στα μαλλιά σου, θολώνοντας την όρασή σου

ώσπου νομίζεις ότι είδες τον ίδιο σου τον αδελφό

μπροστά από σένα, κάπου δέκα θέσεις.

Τρίβεις τα γυαλιά σου με τα δάχτυλα,

και φυσικά είναι κάποιου άλλου ο αδελφός,

στενότερος στους ώμους από

τον δικό σου μα με την ίδια θλιβερή σκυμμένη στάση, το ειρωνικό μειδίαμα

που δεν κρύβει την ξεροκεφαλιά,

τη μελαγχολική άρνηση να υποκύψει στη

βροχή, στις ώρες που σπαταλήθηκαν περιμένοντας,

στη γνώση ότι κάπου πιο μπροστά

ένας άνδρας περιμένει που θα πει: «Όχι,

δεν προσλαμβάνουμε σήμερα», για όποιον

λόγο θα θελήσει. Αγαπάς τον αδελφό σου,

τώρα ξαφνικά ίσα που μπορείς να ανεχτείς

την αγάπη που σε πλημμυρίζει για τον αδελφό σου,

που δεν είναι στο πλάι σου ή πίσω σου ή

μπροστά γιατί είναι σπίτι προσπαθώντας με 
τον ύπνο να ξεχάσει μιαν άθλια νυχτερινή βάρδια

στην Κάντιλακ ώστε να σηκωθεί

προτού μεσημεριάσει για να μελετήσει τα Γερμανικά του.

Δουλεύει οκτώ ώρες κάθε νύχτα για να μπορεί να τραγουδά

Βάγκνερ, την όπερα που περισσότερο μισείς,

την χείριστη μουσική που εφευρέθηκε ποτέ.

Πόσος καιρός έχει περάσει απ' όταν τού 'πες

ότι τον αγαπάς, κράτησες τους φαρδιούς του ώμους,

άνοιξες τα μάτια σου ορθά κι είπες εκείνα τα λόγια,

και ίσως φίλησες το μάγουλό του; Ποτέ δεν

έκανες κάτι απλό τόσο, πρόδηλο τόσο,

όχι επειδή είσαι υπερβολικά νέος ή υπερβολικά κουτός,

όχι επειδή είσαι ζηλόφθονος ή ακόμα και κακός

ή ανίκανος να κλάψεις εν

τη παρουσία ενός άλλου ανθρώπου, όχι,

μόνο επειδή δεν ξέρεις τι θα πει δουλειά.

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

What Work Is

We stand in the rain in a long line
waiting at Ford Highland Park. For work.
You know what work is--if you're
old enough to read this you know what
work is, although you may not do it.
Forget you. This is about waiting,
shifting from one foot to another.
Feeling the light rain falling like mist
into your hair, blurring your vision
until you think you see your own brother
ahead of you, maybe ten places.
You rub your glasses with your fingers,
and of course it's someone else's brother,
narrower across the shoulders than
yours but with the same sad slouch, the grin
that does not hide the stubbornness,
the sad refusal to give in to
rain, to the hours wasted waiting,
to the knowledge that somewhere ahead
a man is waiting who will say, "No,
we're not hiring today," for any
reason he wants. You love your brother,
now suddenly you can hardly stand
the love flooding you for your brother,
who's not beside you or behind or
ahead because he's home trying to
sleep off a miserable night shift
at Cadillac so he can get up
before noon to study his German.
Works eight hours a night so he can sing
Wagner, the opera you hate most,
the worst music ever invented.
How long has it been since you told him
you loved him, held his wide shoulders,
opened your eyes wide and said those words,
and maybe kissed his cheek? You've never
done something so simple, so obvious,
not because you're too young or too dumb,
not because you're jealous or even mean
or incapable of crying in
the presence of another man, no,
just because you don't know what work is.     

 

Philip Levine