 |
| see @ http://www.flickr.com/photos/20868321@N00/3664263105, photo by v. sass |
B'
Ένας
αέρας φυσούσε κείνη τη νύχτα.
Η
δημοσιά φιδοσέρνονταν ατέλειωτη - σαν
μιαν αιωνιότη - στο κάμπο. Εβούιζαν οι
καλαμιές κρύο έκανε.
Κι'
αυτός προχωρούσε.
Ήταν
παραδομένος στο δρόμο του, σαν ο στραβός
στο αιώνιο σκοτάδι· επήγαινε - όλο
πήγαινε - σαν μια ψυχή μεσ' στην ερημία
του χρόνου.
Τον
είχαν παρεξηγήσει οι ανθρώποι· η σκόνη
τον είχε κάνει κατάσπρο, κι ο δρόμος -
αχ θεέ μου - ο δρόμος ποτέ δε θα τέλειωνε.
Δεν αιστάνονταν τίποτε· μήτε χαρά μήτε
λύπη· αδιάφορος ήτανε κι' ήσυχος· γιατί;
μήπως δεν ήτανε η δημιουργία στη θέση
της; ή μην είχε αντίρηση για το νόμο της
έλξης; η σιωπή τον εγνώριζε, οι νύχτες
τον ξέραν· ήταν της ερημιάς το λουλούδι.
Ο
κόσμος αργά· τα πράγματα αφιμένα στο
πάει τους· να δημιουργούνται οι
ορίζοντες· να γεννιέται ο χρόνος· οι
τόποι, οι εποχές να πηγαίνουνε. Ξέρετε
πως περπατάνε στη γη; να, πηγαίνουν·
τίποτ' άλλο πηγαίνουν σε προϋπαντάνε
τα όρια σε ακολουθάνε πίσω οι δρόμοι
κι' οι πολιτείες - σου τραγουδάνε βαθειά.
Έχει ένα χτύπο το χάος· έχει ένα σφυγμό
το κενό· και μόνο οι ώρες σωπαίνουν·
και μόνο οι καιροί δε μιλούν. Η αιωνιότη
σε κυτάζει και σκέφτεται· τα πλάτη, οι
απόστασες, είναι αφιερωμένα στο βάδη
σου· αναθυμιάζει μ' ευλάβεια κάτ' απ'
το βήμα σου η γη.
Έτσι
πάνε· όλο ίσα και ντρίτα· άκρη άκρη
στις σιδεροτροχιές, στα ποτάμια, άκρη-άκρη
στους ωραίους γιαλούς· πάντα δημοσά
κι' όλο κάμπο· δεν ανεβοκατεβαίνουν
οι δρόμοι, δεν παν οι στράτες λοξά· για
σένα δεξά ή ζερβά να διαβαίνουν τα όρη,
να εξελίσονται οι θάλασσες· η καμπύλη,
η ευθεία, κι' ο κόσμος αργά· η αιωνιότη
πιστώνει. Η φυγόκεντρη δύναμη ας είναι
ένα παραμύθι των κύκλων, και μόνο μια
γραμμή κατακόρυφη νάσαι συ στις στροφές·
έτσι· όπως πάνε οι δρόμοι μονάχοι
τους, όπως στέκουν τα βράχια.Κι' αυτός προχωρούσε.
^ διαβάστε ελεύθερα όλο το έργο εδώ:
http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2011/03/G.-Skarimpa-To-thio-tragi.pdf
Γιάννης Σκαρίμπας
1893-1984
Σχόλια