στο νυχτερινό δρομολόγιο: Tout dire (Paul Eluard)

   Να γίνει λόγος για τα πάντα

   Το παν είναι να γίνει λόγος για τα πάντα, και μου λείπουν λέξεις
   Και μου λείπει χρόνος, και μου λείπει θάρρος
   Ονειρεύομαι και ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου
   Κακόζησα, και κακόμαθα πώς να μιλώ καθάρια.

   Τα πάντα λέω τους βράχους, τη λεωφόρο και τα πεζοδρόμια
   Τους δρόμους και τους διαβάτες τους τα ανοιχτά πεδία και τους βοσκούς
   Της άνοιξης το χνούδι τη σκουριά του χειμώνα
   Το κρύο και τη ζεστασιά που φτιάχνουνε ένα κοινό αποτόκι

   Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε έναν άνθρωπο στη λεπτομέρειά του
   Με ό,τι τον κινεί κι ό,τι τον αποκαρδιώνει
   Και μέσα στις εποχές του ανθρώπου το καθετί που τον φωτίζει
   Την ελπίδα του και το αίμα του την ιστορία του και τον πόνο

   Θέλω να δείξω το πλήθος το υπέρτατο κατατμημένο
   Το πλήθος διασπασμένο σα νεκροταφείο
   Και το πλήθος πιο ισχυρό από τη βρώμικη σκιά του
   Έχοντας ρίξει τα τείχη του έχοντας καταλάβει τους αφέντες του

   Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των δελτίων,
   Και το αγρίμι που περιπλανιέται χωρίς προσωπικότητα
   Το ποτάμι και το δρόσισμα γόνιμα κι εύφορα
   Τη δικαιοσύνη ν' αποβάλλει την εξουσία που 'χει καλά ριζώσει
 ]]
   μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου (από τη συλλογή Pouvoir Tout Dire - 1951, 
                                                                     Εκδόσεις "Raisons d'être")


   Tout dire

   Le tout est de tout dire, et je manque de mots
   Et je manque de temps, et je manque d΄audace
   Je rêve et je dévide au hasard mes images
   J΄ai mal vécu, et mal appris à parler clair.

   Tout dire les roches, la route et les pavés
   Les rues et leurs passants les champs et les bergers
   Le duvet du printemps la rouille de l΄hiver
   Le froid et la chaleur composant un seul fruit

   Je veux montrer la foule et chaque homme en détail
   Avec ce qui l΄anime et qui le désespère
   Et sous ses saisons d΄homme tout ce qui l΄éclaire
   Son espoir et son sang son histoire et sa peine

   Je veux montrer la foule immense divisée
   La foule cloisonnée comme un cimetière
   Et la foule plus forte que son ombre impure
   Ayant rompu ses murs ayant vaincu ses maîtres

   La famille des mains, la famille des feuilles
   Et l΄animal errant sans personnalité
   Le fleuve et la rosée fécondants et fertiles
   La justice debout le pouvoir bien planté

Paul ÉLUARD
1895-1952
 

Σχόλια