στο τελευταίο βαγόνι: Νίκος Κυριακίδης

 

ΑΓΑΠΟΥΣΕ

Αγαπούσε, σπάνια μεν,

αλλά αγαπούσε

ποιός νοιάζεται για τη διάρκεια.

Την είδαν στο κήπο

μιλούσε χωρίς να κινεί τα χείλη

του εξηγούσε τα μπερδέματά της

του έδινε κάποιες απ’ τις αγωνίες της

γινόταν πολύ μικρούλα.

Περίμενε να τη πιάσει εκείνη

η γλυκειά κούραση

αυτή του λεωφορείου στο σχόλασμα

να τα δικαιολογεί, όλα,

να τα εξηγεί, όλα.

Που πήγαν οι θυμωμένοι;

Πόσο υπομονή ακόμη έχουν

οι ανυπόμονοι;

Κρατιέται από κάποια μεσημέρια.

Έχει ανάγκη να θαρρεί

πως βρίσκεται στη μέση.

Μισούσε βουβά

περίμενε να το πει

κάποιος άλλος

με λόγια με αιτίες,

με σχόλια.

Τον άκουγε και χαμογελούσε.

Χωρίς να κινεί τα χείλη.

 

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Όταν πρωτοσκέφτηκα στα σοβαρά πως πεθαίνω

έγινα de facto χριστιανός ;

‘’Καλλίτερα , εγω’’, είπα

‘’κουράστηκα και κούρασα, και

κυρίως, τα στίγματά μου είναι κόκκινα αλλά γλιστερά.

Κανείς δε μπορεί να τα κρατήσει στο χέρι

δεν θα γίνουν ποτέ κτήμα άλλου.

Τα νεα παιδιά με βλέπουν χυδαίο.

Οι γέροι αναποφάσιστο’’

Να παραχθεί κάτι χρήσιμο λέγαν οι φίλοι παλιά,

χρήσιμο σαν αξιοπρεπές δάκρυ

του Ροβεσπιέρου η μαργαριταρένια τιμή

‘’........κάποιος που αξιώθηκε να ζήσει

φτωχά’’.

ΤΟ ΤΡΕΝΟ

Το τρένο πάντα μυρίζει

σώματα, για μια ‘’μη αναστρέψιμη’’ διαδικασία

η πορεία δεν είναι ποτέ η ίδια

τα σώματα το νιώθουν: εκρήγνυνται.

Ο πόνος , η προσμονή

με τη μορφή ιδρώτα.

‘’Αγνοούν’’ κάποιοι το σώμα.

Δεν ακούν δεν μυρίζουν δεν γεύονται.

Το τρένο με πάει βόρεια

στην αυταπάτη,

‘’ μη αναστρέψιμη’’ κι αυτή.

ΠAIΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Ο κηπουρός επέμενε : ‘’Θα πιάσει’’

Πάντως αν και κατσιασμένο ακόμη

ο μικρός το μασουλούσε με λύσσα,

φωτιά στα χείλη......ένα κοριτσάκι έκανε

τη μανα.

Ένας γιατρός μιλούσε αργά.

Κανείς δεν είχε γείτονες, κοντινά σπίτια

μόνον εγω περνώντας κοίταζα τον αφύλακτο κήπο,

εμπορικός αντιπρόσωπος, με κάτι βίβλους σε μια τσάντα

ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

Ο ανύπαρκτος επιμένει

συναντήθηκε με κάποιον στο δημόσιο ουρητήριο : ΄΄Κι εσείς.. εδω λοιπόν’’

πρόκειται για αντανακλαστικές κινήσεις

άλλωστε υπό την γη, ο θόρυβος λιγοστεύει.

‘’Βέβαια, πρέπει να μπορεί κανείς ν΄αντιμετωπίζει τους γλάρους

είναι τόσοι πολλοί εδω μέσα’’,

’’δεν βαριέστε αγαπητέ, εδω υπάρχουν φυλακισμένοι χρόνια

ελάχιστο ζωτικό χώρο χρειαζόμαστε’’,

‘’ο κύριος παίρνει το μπάνιο του’’

‘’ναι, τον ενοχλείτε όμως με την αναφορά’’.

Ό,τι καταγράφεται υπάρχει

σαν τις μηνιαίες υποχρεώσεις ....έσοδα-έξοδα

‘’υποσχέθηκα να ξεχρεώσω όταν τα χρώματα γίνουν πιο παλ’’

‘’εμένα πάλι, πεινούν τα μάτια μου’’

‘’και αναρωτιούμουν φίλτατε, γιατί αυτό το μικρό δάκρυ; Να, σάλιο ήταν’’

Για τη διαφυγή υπάρχει ο εφιάλτης, επαναληπτικό όπλο

Πολλοί προτιμούν να ξυπνούν

Άλλοι οργίζονται πολυ

‘’ Η γνώμη σας για την οργή ;’’

‘’Ηρέμησα και θ΄ανέβω πάλι,

ελπίζω σε αυτούς που θα έρθουν μετά’’

Στοιχειώδες! να μην αφήνεις τη μέρα κενή

_________________________________________

Ο Νίκος Κυριακίδης, στην επικοινωνία μας για την ανάρτηση αυτή, συστήνεται ως τo αντίθετο ενός «φιλόδοξου νέου»...Χαρακτηρίζει τα ποιήματά του «τραχύ όγκο» και «φλύαρα», και εξομολογείται πως πάντα ταλαιπωρούσε κάποιες λέξεις, απέφυγε όμως, κυνηγώντας την επιβίωση να ταλαιπωρήσει με αυτό τους άλλους. Σήμερα, στα 52 του χρόνια, βαδίζοντας συνειδητά προς το τέλος, ζητάει από μαθηματική περιέργεια μια γνώμη.

Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει:

                 Ποίηση «αχτένιστη», κατά τον ποιητή, 

                                            ποίηση συνειδητά αφτιασίδωτη και φυσικά όμορφη,  ποίηση 

                                            πλασμένη από χώμα και νερό,

                                            γεμάτη από τη δίψα του ανθρώπου, κατ' εμάς. 

                                            Αν έχει κάτι σημασία, είναι το ταξίδι.