Όλοι άκουγαν (κι εμείς μαζί) σαν πετρωμένοι,
ανήσυχοι όλοι και σκυφτοί κι αδάκρυτοι
σα νάχαν γίνει κιόλας γυάλινοι
κι όλοι τους έβλεπαν, κι έβλεπαν κι οι ίδιοι τον εαυτό τους
με το γυμνό σκελετό τους μέσα στο γυαλί, κι αυτόν γυάλινο,
εύθραυστον, δίχως καταφύγιο πια κανένα. Κι όμως
μέσα σ' αυτή την πλήρη έλλειψη προφύλαξης
μέσα σ' αυτή τη θανάσιμη αδυναμία
μέσα σ' αυτή την ανίσκιωτη διαφάνεια
ένιωσαν ξάφνου πραϋμένοι, διαλυμένοι
μέσα στην απεραντοσύνη της διαφάνειας, απέραντοι κι εκείνοι,
σαν αναμάρτητοι μέσα στη γενική αμαρτία,
όλοι σαν αδελφοί μέσα στη γενική ερημιά της αμοιβαίας εχθρότητας
σαν οπλισμένοι απ' το άοπλο του ανθρώπου
ωραία κι ευγενικά ντυμένοι την παγκόσμια γυμνότητα.
«Ας έρθει ο αφέντης - είπε η αφέντισσα η μάνα μας.
Καλώς να ορίσει. Κι αυτός γυάλινος.
Γυάλινος. Γυάλινος. Νάτο, - κι εμείς αυτό το μάτι το ξέρουμε-
τόχουμε, να, κι εμείς καταμεσίς στο κούτελο.
Καλά τον μάθαμε κι εμείς το θανάτο. Ξέρουμε. Βλέπουμε.
Εκείνος πρώτος μας τον έμαθε. Πρώτοι εμείς αναβλέψαμε.
Καλώς να ορίσει ο γυάλινος αφέντης με το γυάλινο ξίφος του
στη γυάλινη συμβία του, στα γυάλινα τέκνα του,
στους γυάλινους υπηκόους του, σέρνοντας πίσω του
κοπάδια γυάλινους νεκρούς, γυάλινα λάφυρα, γυάλινες σκλάβες,
γυάλινα τρόπαια. Ας χτυπήσουν λοιπόν οι καμπάνες·
από κορφή σε κορφή της φωτιάς τα σινιάλα ας ανάψουν οι βιγλάτορες
για τη γυάλινη νίκη μας - ναι, τη δική μας νίκη,
τη νίκη όλων μας. Γιατί κι εμείς πολεμήσαμε
μες στην υπομονή και πιότερο
μες στην αβάσταχτη χιλιοόμματην αναμονή. Κι αυτοί που πέσανε
είναι κι αυτοί νικητές - είναι οι πρώτοι - και βλέπουνε.»
Γιάννης Ρίτσος -ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΣΠΙΤΙ
Φανταστική κι αυθεντική ιστορία
μιας πανάρχαιας ελληνικής οικογένειας
από την Τέταρτη Διάσταση (1972)
____________________________________
Η διαδρομή αυτή του τρένου της ποίησης είναι αφιερωμένη στο Βαγγέλη Σερδάρη,
με ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Σχόλια