Εκεί όπου βουτούν τα άκαμπτα υψίπεδα
Του Δάσους Sleuth στη λίμνη,
Εκεί υπάρχει ένα νησί φυλλώδες
Όπου φτεροκοπώντας οι ερωδιοί ξυπνάνε
Τους νυσταλέους αρουραίους των νερών·
Εκεί έχουμε κρύψει τις νυμφικές μας στέρνες,
Γεμάτες από μούρα
Και από τα πιο κοκκινωπά κεράσια.
Έλα μακριά, σήκω ω θνητό παιδί!
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους σου δεν τους βάζει.
Εκεί, του σελληνόφωτου το κύμα που γλωσσιάζει
Τις κάτωχρες σταχτιές άμμους με φως,
Πέρα μακριά κι από το σύνορο του Rosses
Εκεί το πόδι μας πατάμε όλη νύχτα,
Υφαίνοντας παμπάλαιους χορούς
Ανακατώνοντας τα χέρια και ανακατώνοντας ματιές
Μέχρι να πέσει πάλι το φεγγάρι·
Εμπρός και πίσω αναπηδάμε
Και κυνηγάμε τα αφράτα κύματα,
Ενόσω ο κόσμος γεμάτος είναι μ' έγνοιες
Και μες στον ύπνο του ακόμα αγωνιά.
Έλα μακριά, σήκω ω θνητό παιδί!
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους σου δεν τους βάζει.
Εκεί που το περιπλανώμενο νερό αναβλύζει
Από τους λόφους πάνω από το Glen-Car,
Μέσα σε λίμνες ανάμεσα στα σπάρτα
Όπου ίσως κάποτε να πλύθηκε ένα αστέρι,
Παίρνουμε στο κυνήγι πέστροφες κοιμωμένες
Και ψιθυρίζοντάς τους στο αυτί
τους δίνουμε τρικυμιασμένα όνειρα·
Ίσα που ξεμυτίζοντας ελαφρά
Έξω από φτέρες που ρίχνουν τα δάκρυά τους
Πάνω από ρέματα νεαρά.
Έλα μακριά, σήκω ω θνητό παιδί!
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους σου δεν τους βάζει.
Μακριά μαζί μας θα χαθεί,
Το με το βλέμμα σκεπτικό·
Δεν θα ακούει πια όταν θα μουγκανίζουν
Μοσχάρια στη ζεστή βουνοπλαγιά
Ούτε η χύτρα στη φωτιά τραγουδιστά
Ειρήνη θα του φέρνει μες στο στέρνο,
Και δεν θα βλέπει τον καφετί τον ποντικό βολίδα,
Γύρω και γύρω στης βρώμης το σεντούκι.
Γιατί έρχεται, ω το θνητό παιδί,
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους του δεν τους βάζει.
μετάφραση: Μαρία
Θεοφιλάκου
The Stolen Child
WHERE dips the rocky highland
Of Sleuth Wood in the lake,
There lies a leafy island
Where flapping herons wake
The drowsy water rats;
There we've hid our faery vats,
Full of berrys
And of reddest stolen cherries.
Come away, O human child!
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than you can understand.
Where the wave of moonlight glosses
The dim gray sands with light,
Far off by furthest Rosses
We foot it all the night,
Weaving olden dances
Mingling hands and mingling glances
Till the moon has taken flight;
To and fro we leap
And chase the frothy bubbles,
While the world is full of troubles
And anxious in its sleep.
Come away, O human child!
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than you can understand.
Where the wandering water gushes
From the hills above Glen-Car,
In pools among the rushes
That scarce could bathe a star,
We seek for slumbering trout
And whispering in their ears
Give them unquiet dreams;
Leaning softly out
From ferns that drop their tears
Over the young streams.
Come away, O human child!
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than you can understand.
Away with us he's going,
The solemn-eyed:
He'll hear no more the lowing
Of the calves on the warm hillside
Or the kettle on the hob
Sing peace into his breast,
Or see the brown mice bob
Round and round the oatmeal chest.
For he comes, the human child,
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than he can understand.
1865-1939
Σχόλια