στο τελευταίο βαγόνι: Ρόμπερτ Γκρέιβς

Αυτό που δεν μπορεί ακόμη να ειπωθεί

Ήταν πάντοτε αγριότερο, φωτεινότερο, απαλότερο απ’ ό,τι μπορούσε να ειπωθεί
Ακόμη και με λόγια που ζωντάνευε το σκοτεινό τής Αλήθειας βλέμμα:
Η απουσία του, δίνη· η παρουσία του, κατακλυσμός·
Ο χρόνος του, κατάπληξη· το μέγεθός του,
Στιλέτο, δολοφονικό.
                                                Έτσι παραδίδουμε
Τις φωνές μας στα ξερά φύλλα που παίρνει ο άνεμος
Και διαλέγουμε το δικό μας, από καιρό καθορισμένο, μονοπάτι
Από αυτό που δεν ειπώθηκε έως εκείνο που δεν μπορεί ακόμη να ειπωθεί
Στη σιωπή της αγάπης και στης αγάπης την άφοβη τόλμη.

(απόδοση: Σπύρος Δόικας)

The Yet Unsayable

It was always fiercer, brighter, gentler than could be told
Even in words quickened by Truth's dark eye:
Its absence, whirlpool; its presence, deluge;
Its time, astonishment; its magnitude,
A murderous dagger-point.
                                                So we surrender
Our voices to the dried and scurrying leaves
And choose our own long-predetermined path
From the unsaid to the yet unsayable
In silence of love and love's temerity.

Ρόμπερτ Γκρέιβς

1895-1985