στο τελευταίο βαγόνι: Rainer Maria Rilke


 
Αρχαϊκός Κορμός Απόλλωνος

Στον μεγάλο φίλο μου
Αύγουστο Ροντέν

Δεν το γνωρίσαμε το ανήκουστο κεφάλι
όπου μεστώναν των ματιών του οι βολβοί.
Όμως το στήθος του φλογίζει σα κερί
κι εκεί το βλέμμα, ριζωμένο τώρα σ' άλλη

θέση, ζει και διαρκεί. Το στέρνο, αλλιώς,
δεν θα σε τύφλωνε κι απ' τη καμπή του ισχίου
δεν θα κυλούσε ενός γέλιου ο μορφασμός
ώς το σημείο που ήταν πρώτα του μορίου.

Αλλιώς, η πέτρα θα 'στεκε ανάπηρη, μισή
κάτω απ' τους ώμους που ερειπώθηκαν στη πτώση
και δεν θα σπίθιζε όπως άγρια λεοντή

ούτε σαν έκρηξη άστρου από παντού με τόση
λάμψη: γιατί το κάθε τι από δω σε βλέπει,
η κάθε μια γωνιά. Ζωή ν' αλλάξεις πρέπει. 





Ράινερ Μαρία Ρίλκε 
  1875-1926

 

           

Σχόλια