Εγώ ο Χουάν με Τίποτα μόλις χθες
Εγώ ο Χουάν με τα Πάντα σήμερα,
Σήμερα με τα πάντα,
Γυρίζω τα μάτια μου και κοιτάζω
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Κι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβεί.
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να γυρίσω τη χώρα μου
Και να είναι δικά μου όλα όσα έχει,
Κοιτάζοντας από κοντά ό,τι
Δεν είχα ούτε μπορούσα να έχω πιο πριν.
Μπορώ να πω ζαχαροκάλαμο,
Να πω βουνό,
Να πω πόλη,
Να πω στρατός,
Τώρα και για πάντα δικά μου και δικά σου, δικά μας,
Κι η απέραντη λάμψη
Της ηλιαχτίδας, του αστεριού, του λουλουδιού.
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να τριγυρίζω,
Εγώ, ένας χωρικός, ένας εργάτης, ένας απλός άνθρωπος,
Έχω τη χαρά να πηγαίνω
(για παράδειγμα)
Σε μια τράπεζα και να μιλάω στον διευθυντή,
Όχι στα αγγλικά, χωρίς να λέω “señor”,
αλλά compañero, όπως λέμε στα ισπανικά.
Ας δούμε τι έχω,
Επειδή είμαι Μαύρος
Κανείς δεν θα με σταματήσει στην πόρτα μιας αίθουσας χορού ή σ’ ένα μπαρ.
Ούτε πάλι στην πόρτα ενός ξενοδοχείου,
Δεν θα μου φωνάξουν ότι δεν έχουν δωμάτια,
Έστω ένα μικρό δωμάτιο, όχι κάτι κολοσσιαίο,
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που θα μπορούσα να το νοικιάσω.
Ας δούμε τι έχω,
Δεν υπάρχει πια χωροφυλακή
Να με συλλάβει και να με κλειδώσει σε μακρινή φυλακή
Ή να με διώξει από τη γη μου και να με πετάξει
Στη μέση του δρόμου.
Τώρα έχοντας τη γη έχω τη θάλασσα,
Όχι λέσχες στην εξοχή, όχι ζωή του σαλονιού,
Ούτε τέννις κι ούτε γιώτ,
Αλλά από ακτή σε ακτή και από κύμα σε κύμα
Γιγάντια γαλάζια ανοιχτή δημοκρατική:
Με μια κουβέντα έχω τη θάλασσα.
Τι άλλο έχω, ας δούμε,
Έχω μάθει να διαβάζω,
Να μετρώ,
Έχω μάθει να γράφω,
Και να σκέφτομαι.
Και να γελώ.
Έχω… έχω τώρα
Κάπου να δουλεύω
Και να κερδίζω
Ό,τι έχω να φάω.
Έχω, ας δούμε,
Έχω ό,τι έπρεπε να έχω.
Σχόλια