στο τελευταίο βαγόνι: Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

Κάποτε νιώθω

καθώς το ρόδι

που θα 'μαι μια μέρα, καθώς το φτερό

που θα 'μαι μια μέρα. 

Και με τυλίγει ένα άρωμα, ξένο και δικό μου,
δικό μου κι ενός ρόδου·
και με περισυλλέγει μια περιπλάνηση ξένη και δική μου,
δική μου κι ενός πουλιού. 

Τραγούδα, τραγούδα, φωνή μου!
γιατί όσο υπάρχει ένα πράγμα που δεν το είπες
δεν είπες τίποτα! 

Εγώ δεν είμαι εγώ

Εγώ δεν είμαι εγώ.
Είμαι κείνος
που προχωράει στο πλάι μου, και δεν τον βλέπω·
που, άλλες φορές, τον επισκέπτομαι
και, άλλες φορές, τον λησμονώ.

Εκείνος που, γαλήνιος, σιωπά όταν μιλάω,
εκείνος που, μειλίχιος, συγχωρεί όταν μισώ,
εκείνος που συχνάζει όπου δεν πάω
και που θα μείνει όρθιος όταν θα 'μαι νεκρός.

 

 

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

         (1881-1958)