L’ insidieuse nuit…
Απόψε η πλανερή νυχτιά με μέθυσε πολύ ώρα!
Στο παραθύρι σκεφτικός,
Ω, γλυκύτατη αυγή, αγρυπνώ να σε προσμένω τώρα,
μη αργήσης να φανής, ω φως!
Έλα! Μέσα μου η λάμψη σου που θα χυθή σα γαλήνια
στοιχείο ήσυχο μοιάζει.
Σε δέχεται έτσι το νερό έτσι κ' η σκοτείνια
των φύλλων σ' αποστάζει.
Ακινητήστε ω φως, ω αχτίδες, στα σκοτεινιασμένα
τα μάτια μου καθρεφτιστά.
Τώρα που με τον κάθε χτύπο της η καρδιά μου εμένα
σιμώνει τις σκιές πιστά.
Στο παραθύρι σκεφτικός,
Ω, γλυκύτατη αυγή, αγρυπνώ να σε προσμένω τώρα,
μη αργήσης να φανής, ω φως!
Έλα! Μέσα μου η λάμψη σου που θα χυθή σα γαλήνια
στοιχείο ήσυχο μοιάζει.
Σε δέχεται έτσι το νερό έτσι κ' η σκοτείνια
των φύλλων σ' αποστάζει.
Ακινητήστε ω φως, ω αχτίδες, στα σκοτεινιασμένα
τα μάτια μου καθρεφτιστά.
Τώρα που με τον κάθε χτύπο της η καρδιά μου εμένα
σιμώνει τις σκιές πιστά.
μετάφραση: ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
L’insidieuse nuit m’a grisé trop longtemps !
Pensif à ma fenêtre,
Ô suave matin, je veille et je t’attends ;
Hâte-toi de paraître.
Viens ! au dedans de moi s’épandra ta clarté
En élément tranquille :
Ainsi l’eau te reçoit, ainsi l’obscurité
Des feuilles te distille.
Ô jour, ô frais rayons, immobilisez-vous,
Mirés dans mes yeux sombres,
Maintenant que mon cœur à chacun de ses coups
Se rapproche des ombres.
Jean Moréas
(1856 - 1910)
Σχόλια