στο τελευταίο βαγόνι: Γιάννης Ρίτσος - Καπνισμένο τσουκάλι

 

                    Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί νάναι κι 

                    από αίμα

                    — όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα —

                    μπορεί νάναι κι απ' το λιόγερμα που χτυπάει στον απέναντι

                    τοίχο.                     

                   Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν

                  κι ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα

                 είναι οι φωνές των παιδιών και το σφύριγμα του τραίνου.

                    Τότε τα κελλιά γίνονται πιο στενά

                 και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα

                  και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών

                   και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα

                   για να βρεις λίγο χώρο ν' απλώσεις τα πόδια σου.

                    Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,

                 γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα

                    το τσιγάρο κομμένο στη μέση γυρίζει από στόμα σε στόμα

                     όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος — βρίσκουμε τη φλέβα

                   πού φτάνει στην καρδιά της άνοιξης. Χαμογελάμε. 

                 Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο το κρύ-

                    βουμε τώρα.

                   Παράνομο χαμόγελο — όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος 

                   παράνομη κ' η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο (...)

Από το «Καπνισμένο Τσουκάλι», 1949.

                                                 Διαβάστε όλο το έργο από εδώ

   

Γιάννης Ρίτσος
   (1909-1990)