«Τα μάτια μου γαλαξίες απ’ άλλο στερέωμα, βλέπουνε τη νοσταλγία εκείνων των πλανητών που αυτοκτόνησαν από μοναξιά. Τ’ αποτυπώματα απ’ τις φτερούγες μου αστερόσκονη αφήνουνε στα μακρινά καμπαναριά, στο παρελθόν εκρήξεων, κι ένα δέντρο, που με την πρώτη ανάσα ήλιους, πέταλα ανοίγει».
Πώς με κοιτάζει έτσι...
Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μου διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιού φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτ...
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...
Πίσω από γαλακτερό αέρα πηχτό
και φθαρμένες κουρτίνες
βαριές βυσσινιές
ξυπνάω... ζω... κοιμάμαι... έχω πεθάνει;...
Από δω
δεν μπορώ άλλο να δω
παρά φτέρες ψηλές
εκλάμψεις χιονιού
και επιταφίων ουρές
Κάπου μακριά υπάρχει η πόλη.
Φύσηξε
Φύσηξε
Τόμας Ντύλαν
Ρεμπώ
αυτό τον πράο λαό
πίσω από τριανταφυλλιές
αυτή η πολύ νεαρή νεκρή
μ' ένα στεφάνι ηρωίνης κοιμάται...
Κατερίνα Γώγου
1940-1993
Σχόλια