Μια Απέραντη Στιγμή
Εκείνος κοντοστάθηκε απ' τον άνεμο, και - τι ήταν αυτό
Μακριά στους σφένδαμους, χλωμό, αλλά όχι αερικό;
Έμεινε εκεί φέρνοντας τον Μάρτιο στη σκέψη του,
Κι όμως τόσο πανέτοιμος να πιστέψει το εξωπραγματικό.
«Α, αυτός είναι ο Παράδεισος-που-ανθεί», του είπα·
Κι αλήθεια ήταν ευδόκιμα για άνθηση αρκετά
Αν μοναχά το 'χαμε μέσα μας να υποθέσουμε στο διάβα
Τέτοιο λευκό ανθοβόλημα του Μάη για εμάς.
Για μια στιγμή σταθήκαμε έτσι σε κόσμο ξενικό,
Με μένα ως κείνον που το ίδιο του το πρόσχημα πλανά·
Κι ύστερα είπα την αλήθεια (και προχωρήσαμε εμπρός).
Μια νεαρή οξιά γαντζώνεται στα φύλλα της για τελευταία χρονιά.
Μακριά στους σφένδαμους, χλωμό, αλλά όχι αερικό;
Έμεινε εκεί φέρνοντας τον Μάρτιο στη σκέψη του,
Κι όμως τόσο πανέτοιμος να πιστέψει το εξωπραγματικό.
«Α, αυτός είναι ο Παράδεισος-που-ανθεί», του είπα·
Κι αλήθεια ήταν ευδόκιμα για άνθηση αρκετά
Αν μοναχά το 'χαμε μέσα μας να υποθέσουμε στο διάβα
Τέτοιο λευκό ανθοβόλημα του Μάη για εμάς.
Για μια στιγμή σταθήκαμε έτσι σε κόσμο ξενικό,
Με μένα ως κείνον που το ίδιο του το πρόσχημα πλανά·
Κι ύστερα είπα την αλήθεια (και προχωρήσαμε εμπρός).
Μια νεαρή οξιά γαντζώνεται στα φύλλα της για τελευταία χρονιά.
A Boundless Moment
He halted in the wind, and - what was that
Far in the maples, pale, but not a ghost?
He stood there bringing March against his thought,
And yet too ready to believe the most.
'Oh, that's the Paradise-in-bloom,' I said;
And truly it was fair enough for flowers
had we but in us to assume in march
Such white luxuriance of May for ours.
We stood a moment so in a strange world,
Myself as one his own pretense deceives;
And then I said the truth (and we moved on).
A young beech clinging to its last year's leaves.
(μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου)
Ρόμπερτ Φροστ
Σχόλια