στο τελευταίο βαγόνι: Ζακ Πρεβέρ


Κόλλα γραφής

Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οκτώ
οκτώ κι οκτώ κάνουν δεκάξι...
Επαναλάβετε! λέει ο δάσκαλος
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οκτώ
οκτώ κι οκτώ κάνουν δεκάξι.
Όμως να το πουλί λύρα
καθώς περνά στον ουρανό
το παιδί το βλέπει
το παιδί το αφουγκράζεται
το παιδί το καλεί
Σώσε με
έλα να παίξουμε μαζί
πουλί!
Λοιπόν τότε κατεβαίνει το πουλί
και παίζει με το παιδί.

Δύο και δύο τέσσερα...
Ξανά! λέει ο δάσκαλος
και το παιδί παίζει
το πουλί παίζει μαζί...

Τέσσερα και τέσσερα οκτώ
οκτώ κι οκτώ κάνουν δεκάξι
και δεκαέξι και δεκάξι πόσο κάνει;
Δεν κάνει τίποτα δεκαέξι και δεκάξι
και ειδικά όχι τριανταδύο
όπως και νά 'χουν
πάνε.

Και το παιδί κρατάει κρυμμένο το πουλί
μες στο θρανίο του
και τα παιδιά όλα
ακούνε το τραγούδι του
και τα παιδιά όλα
ακούν τη μουσική
και οκτώ κι οκτώ με τη σειρά τους πάνε
και τέσσερα και τέσσερα και δυο και δυο
με τη σειρά τους δε νοιάζονται το σκάνε
και ένα κι ένα δεν κάνει ούτε μία ούτε δύο
ένα το ένα το σκάνε παρομοίως.
Και το πουλί λύρα ακόμα παίζει
και το παιδί ακόμα τραγουδά
και ο καθηγητής αγανακτεί:
Πότε πια θα χορτάσετε να κάνετε τον κλόουν
Μα όλα τ' άλλα τα παιδιά
ακούν τη μουσική
και τα τείχη της τάξης
ήσυχα καταρρέουν.
Και γίνονται τα τζάμια πάλι άμμος,
το μπλε μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα έδρανα γίνονται πάλι δάσος
η κιμωλία ξαναγίνεται γκρεμός
η πένα φτερωτή γίνεται ένα πουλί.

           [μετάφραση Μαρίας Θεοφιλάκου]


 
Page d'écriture


Deux et deux quatre
quatre et quarte huit
huit et huit font seize…
Répétez ! dit le maître
Deux et deux quatre
quatre et quatre huit
huit et huit font seize.
Mais voilà l’oiseau lyre
qui passe dans le ciel
l’enfant le voit
l’enfant l’entend
l’enfant l’appelle
Sauve-moi
joue avec moi
oiseau !
Alors l’oiseau descend
et joue avec l’enfant

Deux et deux quatre…
Répétez ! dit le maître
et l’enfant joue
l’oiseau joue avec lui…

Quatre et quatre huit
huit et huit font seize
et seize et seize qu’est-ce qu’ils font ?
Ils ne font rien seize et seize
et surtout pas trente-deux
de toute façon
ils s’en vont.

Et l’enfant a caché l’oiseau
dans son pupitre
et tous les enfants
entendent sa chanson
et tous les enfants
entendent la musique
et huit et huit à leur tour s’en vont
et quatre et quatre et deux et deux
à leur tour fichent le camp
et un et un ne font ni une ni deux
un à un s’en vont également.
Et l’oiseau lyre joue
et l’enfant chante
et le professeur crie :
Quand vous aurez fini de faire le pitre
Mais tous les autres enfants
écoutent la musique
et les murs de la classe
s’écroulent tranquillement
Et les vitres redeviennent sable
l’encre redevient eau
les pupitres redeviennent arbres
la craie redevient falaise
le port-plume redevient oiseau.

  

 
Jacques Prévert  
(1900–1977)

Σχόλια