στο τελευταίο βαγόνι: Κώστας Γ. Καρυωτάκης

Melancholy, 1894/96 - Edvard Munch

ΒΡΑΔΥ

Στον κ. Κλ. Παράσχο

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι 

-μια ιαχή μακρυσμένη-
τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ' ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου,

οι καμπάνες που σβύνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη... 

 (από την συλλογή «ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ», 1927)

ΧΑΜΟΓΕΛΟ

        Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
        ίσως γιατί  έ π ρ ε π ε  να δακρύσει,
       ίσως γιατί οι συφορές  έ ρ χ ο ν τ α ι.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·

απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.

Δε βρέχει πια. Κ' η κόρη αποσταμένη

στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·

κ' έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,

στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει

το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη.

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες

και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει

μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια

και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει

καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια. 

(από τη συλλογή «Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ», 1919)

ΜΙΚΡΗ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΙΣ Α ΜΕΙΖΟΝ

A! κύριε, κύριε Mαλακάση,

ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει,

μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο,

ίδια τον ένα και τον άλλο;

Tους τρόπους, το παράστημά σας,

το θελκτικό μειδίαμά σας,

το monocle που σας βοηθάει

να βλέπετε μόνο στο πλάι

και μόνο αυτούς να χαιρετάτε

όσοι μοιάζουν αριστοκράται,

την περιποιημένη φάτσα,

την υπεροπτική γκριμάτσα

από τη μια μεριά να βάλει

της ζυγαριάς, κι από την άλλη

πλάστιγγα να βροντήσω κάτου,

μισητό σκήνωμα, θανάτου

άθυρμα, συντριμμένο βάζον,

εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.

A! κύριε, κύριε Mαλακάση,

ποιος τελευταίος θα γελάσει;

 (από την συλλογή «ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ», 1927)

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

(1896-1928)