Αποσπερίτης
Ήταν μεσημβρία θέρους,
Και δωδεκάτη της νυχτός·
Στις τροχιές τους, τα αστέρια,
Αχνόφεγγαν, από το φως,
Της φωτεινής, ψυχρής σελήνης,
Στη μέση σκλάβοι πλανήτες,
Εκείνη στα Ουράνια,
Στα κύματα η ακτίνα της.
Ατένισα για λίγο
Το ψυχρό χαμόγελό της·
Πολύ ψυχρό -πολύ ψυχρό για μένα-
Τότε πέρασε, σα σάβανο,
Νεφέλη μαύρη,
Και στράφηκα σε σένα,
Περήφανε Αποσπερίτη,
Στη δόξα σου τη μακρινή,
Και την ακριβή σου ακτίνα·
Γιατί την περήφανη χαρά
Της καρδιάς μου τη νύχτα
Μεταφέρεις στα Ουράνια,
Και θαυμάζω πιο πολύ
Την απόμακρή σου αίγλη,
Παρά το ψυχρό, άτονο φως.
Εντγκαρ Αλλαν Ποε
μετάφραση Ζωή Ν. Νικολοπούλου
Σχόλια