Νίκη Κωνσταντοπούλου

Ταξίδι στην ποίηση της Νίκης Κωνσταντοπούλου: έξι ποιήματα 
από τις συλλογές «Απόψε νιώθω μια ντροπή» και «Εγώ, απέναντι»
  

Εγώ

Θέλε,

εαυτέ μου,

θέλε.

Κανείς

δε

θέλει

για τον άλλο,

όλοι

θέλουνε

για

σένα.

Λέξεις

Δεν είπες «θα μιλήσω»;

Είπες ή δεν είπες;

Κι ύστερα μόνος έμεινα

κι είπα,

πολλά είπα…

Λέξεις που ξέρω, που δεν ξέρω,

που τρέμω, που δε λέω…

Και τώρα σέρνομαι και χάνομαι

στις λέξεις αυτές που είπα και δεν είπα.

Και τρώω λέξεις

και πίνω λέξεις,

ξυπνάω λέξεις,

κοιμάμαι λέξεις…

Πάψε· μη λες άλλα,

δε θ’ αντέξεις.

Κι όμως, οι σκέψεις είναι που με πνίγουν

κι όχι αυτές οι λέξεις…

Το τρένο

Έρχεται από μακριά

τι να περιμένει, ξέρει,

πού να σταματήσει, ξέρει·

στις έντεκα και δύο πρώτα λεπτά

είναι το ραντεβού σου.

Στις ράγες μπαίνει και πλησιάζει.

Πίσω αφήνει πολλές ζωές

μα κι άλλες πάει να συναντήσει

δίχως σπατάλη

δε χάνει καιρό.

Κι όλοι κοιτούν

γελιούνται και γελούν

και προσδοκούν

κάτι νέο να φέρει

κάπου αλλού να τους πάει.

Σε μια διαδρομή ίδια για κείνο

κάθε φορά

το δρομολόγιο εκτελεί

το ίδιο πιστά

στις έντεκα και δύο

πρώτα λεπτά

θα μπαίνει πάντα

στο σταθμό

νωχελικό, αργό.

Μόνο ένα θ’ αλλάζει·

ο συρτός, ξυστός,

ανατριχιαστικός ήχος στις ράγες,

εκείνος που τα όνειρα ξυπνά

όταν μαζί τους περιμένεις

στις έντεκα και δύο πρώτα λεπτά.

 

 *τα παραπάνω τρία ποιήματα είναι από τη συλλογή 

«Απόψε νιώθω μια ντροπή», 

εκδ. Περί τεχνών, Πάτρα 2014

Η ψευδαίσθηση

Όσο πιο κοντά φτάνεις τόσο το πιστεύεις·

μπαίνεις στην ουρά που μυρίζει ιδρώτα

πρόσωπα απελπισμένα στέκονται ώρες όρθια

κάνουν ένα βήμα να φτάσουν πιο κοντά

σε σπρώχνουν ασυναίσθητα με αγένεια

που δεν λογαριάζουν

μα ούτε κι εσύ

όλοι είμαστε θύματα παρατεταγμένα.

Κάποιοι έχουν παιδιά στην κοιλιά

Ο πίσω σε σπρώχνει ξανά

Κι όσο πλησιάζεις μια απατηλή χαρά

μειδιά, σε ειρωνεύεται.

Μέχρι που φτάνεις και καταλαβαίνεις.

Ξεγελάστηκες πάλι.

Φεύγεις με την ικανοποίηση της δοκιμασίας

και το ανικανοποίητο της ψυχής

μέχρι την επόμενη μάταιη φορά

που θα βρεθείς στην ουρά.

Η ψευδαίσθηση έχει πορεία

ιδρώτα και επανάληψη.

[Εκείνος ο άνθρωπος]

στέκεται μέρες τώρα

στη μέση του δρόμου

τα αυτοκίνητα τον προσπερνούν

οι άνθρωποι περνάνε από δίπλα του ξυστά

ακουμπάνε τον ώμο τους

κι αμέσως τινάζουν το παλτό τους

τα περιστέρια δεν τον πλησιάζουν ούτε για λίγα ψίχουλα

τα παιδιά τον κοιτάζουν με περιέργεια

μέχρι οι μανάδες να τα απομακρύνουν γρήγορα

Τέτοια συντονισμένη αδιαφορία

θα ζήλευε και ο διάβολος.

Πριν το τέλος

                                                                                      

Τα μάτωσα όλα·

Χέρια

Πόδια

Γόνατα

Δάχτυλα

Κεφάλι

Καρδιά

Για να καταφέρω να σου μιλήσω.

Έμειναν τα μάτια μόνα

Να κοιτούν παγωμένα.

Σ’ αγαπώ

Η τελευταία μου επιθυμία.

*τα παραπάνω τρία ποιήματα είναι από τη συλλογή 

«Εγώ, απέναντι, εκδ. Βακχικόν», 

Αθήνα 2017

Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «Απόψε νιώθω μια ντροπή», (εκδ. Περί τεχνών, 2014, Πάτρα), «Εγώ, απέναντι», (εκδ. Βακχικόν, 2017, Αθήνα). Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις. 

  

_________________________

Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει: Οικονομία των λέξεων. Αίσθημα αληθινό, μακριά απ' το κουκούλι της ωραιοποίησης. Στην εξαιρετική γραφή της Νίκης Κωνσταντοπούλου χτυπά δυνατά η αλήθεια της, και η φλέβα της ποίησης. Δίνοντας μια υπόσχεση για το μέλλον.