Ο Γιάννης Ζελιαναίος στην αποβάθρα του Τρένου:
4 ποιήματααπό τη συλλογή "Καλώς ήρθες χειμώνα,
γραφιά της νιότης μας "
«Όταν είναι καλοκαίρι, τα κεριά κρατάνε πιότερο.
Είναι αυτή η απαράλλαχτη αίσθηση πως ο χαμένος θα φέρει
πάλι τα μαύρα ρούχα κι ένα τραγουδιστή στην άκρη της
κουίντας να κρυφοκοιτάζει την κατήφεια μας.
Είναι συχνά που σου 'ρχονται εικόνες, και κάτι, το ίδιο
γνώριμο
γνώριμο
στη στάση του εδώ και δεκαετίες.
Μακριά μαλλιά.
Σώμα λίγο πιο βαρύ με τα πολλά τα χρόνια.
Παράθυρο που μίκραινε μέρα με τη μέρα.
Βρεγμένα τσιγάρα και μια εποχή που ξεφυτρώνει η ίδια
φεγγοβολή.
Η κούπα ίδια.
Λιγάκι ραγισμένη.»
«Λάξευμα φωτός και μια ουγκιά χρώματα ανοιγμένη στο
στέρνο.
Φυσικά, πέντε πλήκτρα έχουν πάει στο διάβολο.
Τα μεσημέρια, η πνοή ξερνάει κάτι από τις συμφωνίες των
ονείρων.
Τα απογεύματα, ωχρές κουβέντες διαβαίνουν πάνω στη λύπη
του θνητού.
Η φύση είναι ένα πράγμα ασύμφορο.
Οι γυναίκες ουρλιάζουν σαν άνυδρες κλεψύδρες.
Οι άνδρες σωπαίνουν σα πρόστυχα στιχάκια.
Παιδιά λυσσάνε σαν το μέθυσο που δεν του δίνουν άλλο ένα
ποτηράκι.
Κι εγώ ν' αναρωτιέμαι τα βράδια.
Πόσοι ακόμα κριτές και υποκριτές.»
«Καμιά βραδιά δε μπορεί να επαναληφθεί
και κανένας έρωτας δε ξυπνάει στο ίδιο κρεβάτι.
Το κορμί σου προστατεύεται από τρία κοράκια.
Το ένα τρομάζει πάνω από τα στήθη σου.
Το δεύτερο ξεκουράζεται στα θνητά σου πόδια.
Κι ο τρίτος, ο μαύρος και γέροντας,
ξυπνάει πριν τα χαράματα για να βυζάξει
από το παρελθόν σου. »
«Σκοτεινιάζει και βρέχει.
Ώρα που πίσω απ' το αυτί σου ψιθυρίζω ένα ποίημα που
δεν άκουσες ποτέ.
Βρέχει και ξεγυμνώνομαι.
Ώρα που ζητάω έναν φωτογράφο ν' απεικονίσει τη μοναξιά.
Ξεγυμνώνομαι και κλαίω.
Ώρα που τα πάντα πάνε κατ' ευχήν.»
_______________________________________
Tα ποιήματα που δημοσιεύονται σήμερα στο τρένο της ποίησης είναι παρμένα από το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Ζελιαναίου, με τίτλο «Καλώς ήρθες χειμώνα, γραφιά της νιότης μας»(Εκδόσεις Εριφύλη, 2004).
Άλλα βιβλία του ποιητή:
«Άννα» (Εκδ. Εριφύλη, 2005)
«Ο διάβολος πάνω σε στρατσόχαρτο» (Εκδ. Ενδύμιων, 2009)