4 ποιήματα από τη συλλογή «Από στέγη σε στέγη»
Ένας κόκκος αλάτι
Σα μια πληγή που αιώνια ματώνει
που αρκεί ένας μικρός κόκκος αλάτι
για να σε κάνει να κλαις από πόνο
Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν τόσο εύκολα,
όσο θέλουν αυτοί ή οι γύρω τους να πιστεύουν
συχνά, σκάβουν ένα λάκκο
στην πίσω αυλή του μυαλού τους
και σωριάζουν όπως-όπως το άχρηστο υλικό.
Και κάποιες νύχτες,
που τους πνίγει το πολύ σκοτάδι,
τα λόγια, οι υποσχέσεις,
ξεντύνονται αργά,
ξαπλώνουν απαλά στο κρεβάτι,
φέρνουν το σεντόνι μέχρι τα αυτιά
και βάζουν σα μικρά παιδιά τα κλάματα.
Όταν φτάνει το πρωί,
δε μένει χώρος για τέτοιες ανόητες σκέψεις.
Τους κυνηγά η ζωή
και η πούδρα σβήνει με τα δάκρυα.
Απόψε, δε θά ‘χει φεγγάρι
Θα βγω να περπατήσω
καπνίζοντας τη μοναξιά μου.
Θα στέκομαι κάτω από κολόνες της ΔΕΗ,
από φωτεινές επιγραφές πολυκαταστημάτων,
θα χαιρετώ περαστικούς,
θα κοιτώ συχνά το ρολόι,
σαν κάτι να περιμένω.
Μέθη
Μ’ αρέσει να μιλώ, νύχτες ολόκληρες,
για βλέμματα που έζησα σε στιγμές.
Και πώς τα μάτια μου τ’ αντίκρισαν γυμνά, δεν ξέρω.
Το τσιγάρο το πρώτο στ’ όνομά σου το σβήνω
Και μεθώ
Αχ, αυτό το πρίσμα της ποίησης
της γλυκιάς διαστρέβλωσης των πραγμάτων,
ό,τι κι αν το διαπερνά,
μεμιάς αγνότερο γίνεται.
Το μέτρημα
Είναι, λοιπόν, η ανάγκη μου να ζήσω
τόσο δυνατή
που το μυαλό μου σκίζει.
Κι όσο πάω μικραίνω,
όχι από κενή ματαιοδοξία,
μα από φόβο
μήπως μάθω πως είναι να βλέπεις τη ζωή ολοκάθαρη
μήπως δω τι είναι έρωτας, τι θάνατος και τι αγάπη,
τι πικρία, τι δάκρυα και τι αφή σου δίνει η προδοσία.
Κι όλα με προσπέρασαν,
διαπερνώ δε θα το ‘λεγα
αυτό το ρίγος στο πίσω μέρος του λαιμού.
Λέξη άλλη, με χροιά όλο θλίψη
που όμοιά της έπλασε κάποτε ο άνθρωπος
σαν πίστεψε στην πλάνη μιας γυναίκας,
να αλλάξουνε ζωή,
σχεδιάζοντας….
Χρατς, το μήλο το ολοκόκκινο.
Κι από τότε,
μη με κοιτάς,
-στο ξανάπα-,
μη με υπολογίζεις
-στο είπα-
στο μέτρημα.
Εγώ,
όσο πάω,
συρρικνώνομαι.
Υπάρχουν κι άλλοι ορίζοντες
Το νιώθω,
υπάρχουν κι άλλοι ορίζοντες,
κι άλλες προοπτικές,
κι άλλοι φοβισμένοι άνθρωποι,
που σε κάθε γνωριμία
βάζουν όλο και βαθύτερα τα χέρια στις τσέπες.
Υπάρχουν κι άλλες γωνιές,
κι άλλες απάτητες κορυφές,
κι άλλες όψεις ανείδωτες.
Λίγο δεξιά, λίγο αριστερά,
και δε σημαίνει πως βλέπω πάντα από το κέντρο.
Λίγο θα γονατίσουμε,
Λίγο θ’ ανασηκωθούμε στις μύτες,
Θα συντονίσουμε κάπως το βήμα μας στο ρυθμό.
Υπάρχουν κι άλλοι ορίζοντες,
κι άλλες προοπτικές,
κι άλλοι φοβισμένοι άνθρωποι.
Φαινόμενο της εποχής ο λήθαργος
Σημείο των καιρών η νάρκη
Βουτιά σε παγωμένα νερά.
_______________________________________________________
Τα παραπάνω ποιήματα που δημοσιεύονται σήμερα στο Τρένο της ποίησης είναι μια επιλογή από την πρώτη ποιητική συλλογή της Έλλης Φρεγγίδου, «Από στέγη σε στέγη», 2011.
Ολόκληρη η ποιητική συλλογή είναι διαθέσιμη δωρεάν προς ανάγνωση ηλεκτρονικά, εδώ.