Άννα Νιαράκη

Από μηχανής θεός

Στο Louis

Έβαλα πλυντήριο χτες.

Χωρίς πρόπλυση,
με ένα απορρυπαντικό που καθαρίζει στους 40 βαθμούς.
Και μετά έβαλα τα κλάματα.
Είχαμε απομείνει εγώ, το πλυντήριο,

το ψυγείο, η τοστιέρα, η κουζίνα και το καλοριφέρ.
Ευτυχώς, την ώρα που κορύφωναν οι λυγμοί

και οι στροφές του πλυντηρίου,
μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο ο γάτος μου

και νιαουρίζοντας θυμωμένα,
μου είπε να σου πω

ότι είσαι μεγάλη κουφάλα.

quantum

Εσύ κάπου αλλού.
Σε ένα δωμάτιο άλλης ηπείρου.
Στολισμένο με κορνίζες από τα σκουπίδια.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματά μου.

Εγώ κάπου εδώ.
Σε άλλο δωμάτιο.
Στολισμένο με παιδικές φωτογραφίες.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματά σου.
Δεν θα ανταμώσουμε ποτέ, είπες.
Καθένας κάτοχος της μοναξιάς του.
Κόψαμε και τα γράμματα.
Δεν σήκωναν άλλο στολισμό οι τοίχοι
και τα ράφια.

Λαμπίρι

Η λυπημένη πολιτεία των ανθρώπων.

Των ανθρώπων με τα χαμένα λογικά,

με τα χαμένα αισθήματα- που ασφυκτιεί

κάτω από σάρκινα σεντόνια,

κάτω από δανεικές μοναξιές-αναζητώντας

το δεκανίκι της ύπαρξης.

Σε θέλω, μου είπαν τα μάτια σου

Σε θέλω, μου είπε το κορμί σου

Κι εγώ,

αναζητώ αστροπολιτείες

διαφορετικές από αυτές που

συλλαμβάνουν οι κεραίες μου,

ίδιες μ’ αυτές που οι φλέβες σου

υπαγορεύουν.

Τα ποιήματα που φιλοξενούνται σήμερα στο Τρένο είναι παρμένα από την πρώτη ποιητική συλλογή εντός εμπορίου της Άννας Νιαράκη, με τίτλο «Τετράδιο Πειραμάτων», Εκδ. Χαραμάδα 2010.  

Για περισσότερες αναγνώσεις επισκεπτείτε το ιστολόγιο της ποιήτριας: http://antipoihsh.wordpress.com/

ή το ηλεκτρονικό περιοδικό που επιμελείται:  toparathyro.wordpress.com.

Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει: 

Ιδιαίτερο ύφος, καθαρό βλέμμα, πένα που καίει.