Ιστορίες από το τελευταίο βαγόνι: Nίκη Kωνσταντοπούλου (2 ποιήματα)

Photo by Dimitris Mytas

  Η γέννα    

Μου τηλεφωνείς τρεις φορές την ημέρα

να δεις αν είμαι καλά.

Ο ουρανίσκος μου ξεράθηκε

και τρέχει υγρό από τον αφαλό μου.

Κάνε υπομονή, λες.

Κι εγώ σκέφτομαι πως πια είναι βέβαιο

πως οι λέξεις βγαίνουν απ’ την κοιλιά μου.

Τις γεννώ

όταν εσύ μου στέλνεις ευχές παρηγοριάς

που σιχαίνομαι.

Τις γεννώ

και κυλάνε στα λερωμένα μου σεντόνια.

Έτσι γίνονται αλήτισσες και με παρατάνε.

Photo by Dimitris Mytas

   Μερομήνια   

Τον Αύγουστο πέρασα πολύ ωραία στο μικρό μου δωμάτιο.

Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλές κινήσεις

παρά μόνο με τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου

ν' ανοίγω το παράθυρο και τον ανεμιστήρα.

Με το δεξί μου χέρι έπιανα το τασάκι

και με τη γλώσσα μου έστριβα το τσιγάρο μου.

Με την κοιλιά μου έστρωνα το κρεβάτι μου

και με την πλάτη το ξέστρωνα.

Με τη σιωπή μου συντελούσα στην αόρατη γεωμετρία του κόσμου,

με μόνη ενόχληση την πρώτη αχτίδα του ήλιου

όταν νωρίς το πρωί περνούσε αδιάκριτα το παράθυρό μου.

Και την υγρή νύχτα έβγαζα άλαλες κραυγές

που σφυγμομετρούσαν τον χαμένο παλμό των ανθρώπων.

Ήταν ωραίος ο Αύγουστος στο μικρό μου δωμάτιο.

Έγλειφε των αρρώστων τις πληγές,

των μοναχικών, των ξεχασμένων.

    Νίκη Κωνσταντοπούλου     

_____________________________________________________________________________

Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «Απόψε νιώθω μια ντροπή», (εκδ. Περί τεχνών, 2014, Πάτρα), «Εγώ, απέναντι», (εκδ. Βακχικόν, 2017, Αθήνα).

Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις.

Το Τρένο της ποίησης σφυρίζει: Τι ωραίο να κρατιέται η υπόσχεση μιας νέας ποιήτριας για το μέλλον, και να ανανεώνεται.

Για παλαιότερα ταξίδια της ποιήτριας με το Τρένο: 

http://trenopoiisis.blogspot.com/2017/02/niki-konstantopoulou-racehorse.html