 |
| photo by Josef Koudelka | Magnum Photos |
Μόνος
Λιόγερμα, και ο ελαιώνας φλέγεται
στον λόφο μακριά. Τραβάμε κάτω
κει που ξιφίζουν οι σκιές
απ’ τα αιγόχορτα, και ο αέρας
βαθαίνει σαν καπνός.
Εσύ ήσουν πίσω μου, αλλά όταν γύρισα
υπήρχε το αλληλοκράξιμο των κοράκων
και το ψηλό γρασίδι που ανέβαινε στον άνεμο
κι οι φορτωμένες άκριες των σταριών
πού ‘γερναν στο νερό κάτω από έναν μαύρο ουρανό.
Παντού γύρω μου οι χίλιες
μικρές αρνήσεις της ημέρας
σηκώθηκαν σαν έντομα ως το λαμπάδιασμα
μίας παλιάς αλήθειας, κάποιος μονάχος
που πηγαίνει σ’ ένα κομμένο μονοπάτι από πέτρες
προς τον βαθύ κι άναστρο ποταμό.
*μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
(πηγή πρωτότυπου: https://www.poetryfoundation.org/poetrymagazine/browse?contentId=31928 )
Alone
Sunset, and the olive grove flames
on the far hill. We descend
into the lunging shadows
of goat grass, and the air
deepens like smoke.
You were behind me, but when I turned
there was the wrangling of crows
and the long grass rising in the wind
and the swelling tips of grain
turning to water under a black sky.
All around me the thousand
small denials of the day
rose like insects to the flaming
of an old truth, someone alone
following a broken trail of stones
toward the deep and starless river.
(1928-2015)
Σχόλια